ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးေဟာင္း အုတ္ခဲႏွင့္ ျပင္၊ သစ္ ျပႆနာ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 10/24/2013 06:43:00 PM

အေျခခံဥပေဒျပင္သင့္သလား၊ အသစ္ေရးဆြဲသင့္သလား။ သည္ျပႆနာ အခုတေလာမွာ ေရွ႕တန္းေရာက္လာသည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ အသစ္ မေရးဆြဲသင့္ေၾကာင္း၊ အသစ္ေရးဆြဲလွ်င္ အႏၲရာယ္ သိပ္ႀကီးေၾကာင္း နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ႏွပ္ေၾကာင္းေပး ေျခာက္လွန္႔လာသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။

အေျခခံဥပေဒ အသစ္မဆြဲေရး ေျပာဆိုဟန္႔တားခ်က္မ်ားႏွင့္အတူ စစ္တပ္မႀကိဳက္တာ ဘာမွ မလုပ္ေရးကို အေတြးအေခၚတရပ္အျဖစ္ ထူေထာင္ ဝါဒျဖန္႔လာသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။

စစ္တပ္မႀကိဳက္တာ ဘာမွမလုပ္ေရး အေတြးအေခၚထူေထာင္ႏိုင္ရန္အတြက္ အတူတြဲေဆာင္ရြက္လာေသာ အလုပ္တခုမွာ စစ္တပ္ႏွင့္ အားၿပိဳင္ရင္ဆိုင္ျခင္းမွာ ရည္ရြယ္ေဆာင္ရြက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မရည္ရြယ္ဘဲ ရင္ဆိုင္တိုးမိသည္ျဖစ္ေစ၊ ထိုသို႔ တိုးမိေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္သမွ် ယခုလည္းအက်ဳိးမရွိ ယခင္ကလည္း အက်ဳိးမရွိခဲ့ ဟူေသာ အေတြးအေခၚ ျဖစ္သည္။ ယခုအက်ဳိးမရွိဟူေသာအခ်က္ကို အားေကာင္းလာေစရန္၊ ယခင္ကလည္း အက်ဳိးမရွိဟု ဆက္စပ္ေျပာဆိုလာရျခင္းျဖစ္သည္။ စစ္တပ္မႀကိဳက္တာ ဘာမွမလုပ္ေရး အေတြးအေခၚခိုင္ခန္႔လာေစရန္ ထိုသို႔ တိုးခ်ဲ႕ထူေထာင္လာျခင္း ျဖစ္သည္။
ယခင္က အက်ဳိးမရွိခဲ့ေၾကာင္း ေျပာဆိုေသာအခါ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံႀကီးသည္ ျပည္သူေတြ အသက္ေသြးေခၽြးမ်ားစြာ ေပးဆပ္ခဲ့ရေသာ္လည္း အက်ဳိးမရွိဟူေသာ ေျပာဆိုခ်က္မ်ဳိး၊ ၂၀၀၇ လႈပ္ရွားမႈႀကီးသည္လည္း အ႐ွဳံးသက္သက္လႈပ္ရွားမႈႀကီးဆိုေသာ ေျပာဆိုခ်က္မ်ဳိးေတြ ဆက္စပ္ပါဝင္လာသည္။

စင္စစ္ ဒါေတြအားလုံးသည္ ျပည္သူကို စစ္ကၽြန္စိတ္ဓါတ္သြတ္သြင္းေပးရန္ စနစ္တက်အားထုတ္ ႀကိဳးပမ္းမႈေတြသာ ျဖစ္သည္။ စစ္ကၽြန္ဘဝမွာ ေနထိုင္ျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံးဆိုေသာ သေဘာအထိ သက္ေရာက္လာေအာင္ တျဖည္းျဖည္း သိမ္းသြင္းေျပာဆိုေနျခင္း ျဖစ္သည္။

ေမာင္ထြန္းသူ ဘာသာျပန္ေသာ ဇစ္ျမစ္စာအုပ္ကို အမွတ္ရမိသည္။ Alex Haley ေရးေသာ Roots စာအုပ္ ဘာသာျပန္ ျဖစ္သည္။ လူမည္း ကၽြန္စနစ္အေၾကာင္း ေရးထားေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ လူမည္းမ်ားသည္ စီမံခန္႔ခြဲသည့္ အလုပ္မ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွ လုပ္ႏိုင္မည္မဟုတ္ဟု
လူမည္းမ်ားကိုယ္တိုင္က ထင္ျမင္ေနၾကေၾကာင္းကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္။ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ေသာ လူမည္းမ်ားကိုစီမံခန္႔ခြဲေပးဖို႔ ရာလူျဖဴေတြရွိဖို႔လိုအပ္သည္ဟု လူမည္းေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကပင္ အမွန္တကယ္ယုံၾကည္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအေတြးအေခၚကား ကၽြန္စနစ္ကို က်ားကန္ေပးေသာ အေတြးအေခၚ ျဖစ္သည္။

ေခတ္တိုင္းေခတ္တိုင္းတြင္ လူတစုက တျခားလူတစုကို ကာလရွည္ၾကာ ဖိႏွိပ္ထားလို႔ ရေနျခင္းမွာ စင္စစ္ အဖိႏွိပ္ခံရသူေတြကိုယ္တိုင္က ဖိႏွိပ္ေသာစနစ္ကို လက္ခံေနေသာေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ ဖိႏွိပ္ေသာစနစ္တခု တည္ျမဲဖို႔ဆိုလွ်င္ ဖိႏွိပ္မႈကို လူထုလက္ခံေအာင္ ေရွ႕ေနလိုက္ေသာ အေတြးအေခၚတရပ္ လိုအပ္သည္။ ထိုအေတြးအေခၚကို အဖိႏွိပ္ခံေတြထဲမွ အေရအတြက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း လက္ခံေနဖို႔ လိုအပ္ေလသည္။ သို႔မွသာ အဖိႏွိပ္ခံေတြ ၿငိမ္သက္ၾကေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ ဖိႏွိပ္သူ လူတန္းစား အဆက္ဆက္တို႔သည္ သူတို႔ဖိႏွိပ္မႈကို လူထုလက္ခံလာေအာင္ ေရွ႕ေနလိုက္ ေဖးမေပးေသာ အေတြးအေခၚမ်ဳိးကို ရွာေဖြေလ့ရွိသည္။ ႀကိဳးစားထူေထာင္ေလ့ ရွိသည္။ အခုလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဖိႏွိပ္သူဘက္က ေထာက္ခံေသာ အေတြးအေခၚတရပ္ကို ညီညီညာညာ ထူေထာင္လာၾကတာ ေတြ႔လာရသည္။ ထိုအေတြးအေခၚ၏ အေျခခံမွာ စစ္တပ္မႀကိဳက္တာ ဘာမွမလုပ္သင့္ဘူးဟူေသာ အေျခခံျဖစ္သည္။ စစ္အာဏာရွင္ေဟာင္းမ်ားႏွင့္ အလိုေတာ္ရိ ပညာရွင္ဆိုသူေတြက ပူးေပါင္းထူေထာင္ၾကေသာ ထိုအေတြးအေခၚကို အတိုက္အခံထဲကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး လက္ခံလိုက္နာလာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

စစ္တပ္မႀကိဳက္တာ ဘာမွမလုပ္ေရး အေတြးအေခၚ၏ အဓိကမ႑ိဳင္မွာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းႀကီးမ်ား ျဖစ္ၿပီး ထိုအေတြးအေခၚကို လက္ခံက်င့္သုံးလာသူ အတိုက္အခံမ်ားထဲတြင္ အေရးပါဆုံးပုဂၢိဳလ္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စစ္တပ္မႀကိဳက္တာ ဘာမွ မလုပ္ေရးကို အေတြးအေခၚတရပ္အေနျဖင့္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ႏွင့္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျဖန္႔ခ်ိအေပးဆုံးပုဂၢိဳလ္မွာ ဦးေက်ာ္ဝင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ဝင္းကေန စေျပာခ်င္ပါသည္။

အခုေနာက္ပိုင္း သူ႔စာေတြ ေဆာင္းပါးေတြထဲတြင္ ဒီအေတြးအေခၚကို အလုပ္တခုလို သေဘာထားၿပီး ဝါဒ ျဖန္႔ခ်ိေရးဆန္ဆန္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ လုပ္လာတာကို သတိထားမိသည္။ အခုသူက လႊတ္ေတာ္ ေကာ္မရွင္တခုတြင္ အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ စစ္ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ အားေပးမႈကိုရလာေသာအခါ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးႏွင့္ ပိုတူလာသည္။ ဦးေက်ာ္ဝင္းက သူ႔ကို မလိုသူ မိတ္ေဆြေဟာင္း လက္ဝဲသမားေတြက စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ ေပးစားၾကသည္ဟု အရင္က ခါးခါးသီးသီး နာနာက်ည္းက်ည္း ေျပာဆိုေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း စစ္အာဏာရွင္တို႔ႏွင့္ ညားသြားသည္ဟုသာ ဆိုရမလိုျဖစ္ေနသည္။ မစြန္းရင္းရွိသူမို႔သာ ကန္စြန္းခင္းၿငိျခင္း ျဖစ္တန္ရာပါသည္။

လက္ပန္ေတာင္း ခေယာင္းလမ္း ျပန္မလည္မိေစဖို႔ ေဆာင္းပါးတြင္ ဦးေက်ာ္ဝင္းက “လက္ပံေတာင္း သပိတ္စခန္းမ်ား အေရးမွာ ဘယ္ဘက္က ၾကည့္ၾကည့္ မျဖစ္သင့္ပါေခ်” ဟု ေရးခဲ့သည္။ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ ဇာတ္ကားထဲက အေျပာမ်ိဳးႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ “ဒါကေတာ့ ပုလိပ္အျမင္ကို ဦးဘခ်စ္ရဲ့” ဟု ဆိုရမည္ ထင္သည္။ ဘယ္ဘက္က ၾကည္ၾကည့္ ဟု ဆိုေသာ္လည္း လယ္သမားဘက္က မၾကည့္ခဲ့သည္မွာ ထင္ရွားလွပါသည္။

တေက်ာ့ျပန္ ရယ္ဒီကယ္လိႈင္းဆိုသည့္ ေဆာင္းပါးထဲတြင္မူ “ရယ္ဒီကယ္လိႈင္းမ်ားကား အခါအခြင့္သင့္တိုင္း တဝုန္းဝုန္း ႐ိုက္ခတ္ဆဲ။ ဥပမာ လက္ပန္ေတာင္းကိစၥ၊ မႏၱေလး ရွစ္ေလးလုံးေငြရတု” ဟု ဆိုထားျပန္သည္။ လက္ပန္ေတာင္းအေရးကိုေတာ့ သူေတာ္ေတာ္ စိုးရိမ္ပုံရသည္။
သူစိုးရိမ္သည္မွာ လက္ပံေတာင္း အေရးေၾကာင့္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ၿငိဳျငင္မွာကို စိုးရိမ္ျခင္း ျဖစ္ပုံရသည္။ မႏၱေလး ရွစ္ေလးလုံး ေငြရတုပြဲကိုေတာ့ ဘာ့ေၾကာင့္ ရယ္ဒီကယ္ထဲထည့္လိုက္သလဲ ဆိုသည္ကို အေသးစိတ္ရွင္းမထား။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ပုံရသည္မွာ သူတို႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ဝန္ႀကီးေတြတက္သည့္ ရန္ကုန္ပြဲႏွင့္ ပုံစံခ်င္းမတူေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလာက္သည္။

စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ၿငိဳျငင္မည္ကို သူစိုးရိမ္ေၾကာင္းကို ဧရာဝတီႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးတြင္ သူက အထင္အရွား အတိအလင္း ထုတ္ေျပာသည္။
“အေျပာင္းအလဲကို စတာ အရင္အစိုးရ၊ တည့္တည့္ေျပာရရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ။ သူခြင့္မျပဳရင္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး” ဟု သူက ထုတ္ေျပာထားသည္။ ဒီစကားတခြန္း သိပ္အေရးႀကီးသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ အေရးႀကီးသနည္းဆိုေသာ္ စစ္တပ္မႀကိဳက္တာ မလုပ္ေရး အေတြးအေခၚတခုလုံး၏ အေျခခံအုတ္ျမစ္ကို စတင္တည္ေဆာက္ေသာ ပထမဆုံးအုပ္ခ်ပ္၊ တနည္းအားျဖင့္ ေဖာင္ေဒးရွင္း အုတ္ခဲ (foundation stone) ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊ ခြင့္မျပဳရင္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူးဟု သူကယူဆသည့္အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊ မႀကိဳက္တာ ဘာမွ မလုပ္နဲ႔ဟူေသာ ေကာက္ခ်က္သည္ ေနာက္ဆက္တြဲ အလိုလိုထြက္ေပၚလာသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ မႀကိဳက္တာကို လုပ္တာမွန္သမွ်သည္ အေျပာင္းအလဲကို ပ်က္စီးေအာင္လုပ္ျခင္းဆိုသည့္ ေကာက္ခ်က္လည္း အလိုလို ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ လက္ပန္ေတာင္းကိစၥသည္ အေျပာင္းအလဲကို  ပ်က္စီးေစမည့္ အရာဟု သူျမင္လာသည္မွာ မဆန္းေတာ့ေခ်။ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းေတြကို မဖိတ္သည့္ မႏၱေလး ရွစ္ေလးလုံးပြဲကို အႏၲရာယ္ဟု ျမင္လာသည္မွာလည္း မဆန္းေတာ့ေခ်။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ႔အျမင္အားလုံးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ ႀကိဳက္မႀကိဳက္ ဆိုသည့္ အခ်က္အေပၚ အေျခခံေတြးေခၚေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူအေတြးအေခၚသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴး ႀကီးသန္းေရႊ ႀကိဳက္မႀကိဳက္ဆိုသည့္ အေျခခံေဖာင္ေဒးရွင္း အုတ္ခဲအေပၚတြင္ တည္ေဆာက္ထားျခင္း ဟုတ္ မဟုတ္၊ ဒီအခ်က္ႏွင့္ ဆီေလ်ာ္ညီညြတ္မႈရွိမရွိကို ဆက္လက္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါမည္။

ဧရာဝတီႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးထဲတြင္ သူကယခုလို ဆက္ေျပာထားပါသည္။

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ သူခြင့္ျပဳလို႔ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာ ျဖစ္လာတာ။ သူခြင့္မျပဳရင္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေအာက္မွာ အရင္အစိုးရက လူေဟာင္းေတြ အာဏာဆက္ယူထားတာလည္း အမွန္ပဲ။ သို႔ေသာ္ ဒါကို ရန္လုပ္ေနလို႔ မရဘူး။ သူ႔ဟာသူ သဘာဝက်က် ျဖစ္လာတဲ့ အခ်င္းရာ။” ဟု ဆိုပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ အေျခခံအေတြးအေခၚႏွင့္ ေတြးေခၚလိုက္ေသာအခါ အရင္ အစိုးရ လူေဟာင္းေတြ အာဏာဆက္ယူထားတာသည္လည္း သဘာဝက်က် ျဖစ္လာသည့္ အခ်င္းအရာဟု သူလက္ခံသြားႏိုင္ပါေတာ့သည္။ သည္မွ်သာေလာ။ မကေသးပါ။
အတိုက္အခံဘက္က အလြန္အကၽြံ ေတာင္းဆိုလာလွ်င္ ျပႆနာရွိလာလိမ့္မည္ဟုလည္း ထိုအင္တာဗ်ဴးတြင္ပင္ ဆက္ေျပာပါသည္။
“အေျခခံဥပေဒ လုံးဝဖ်က္သိမ္းၿပီး အသစ္ေရးရမယ္ဆိုတာမ်ဳိး ေတာင္းခဲ့ရင္ေတာ့ တပ္က တခုခုတုန္႔ျပန္လိမ့္မယ္။ ျမန္မာ့ႏို္င္ငံေရးမွာ တပ္ရဲ႕ သေဘာတူညီမႈ မရွိဘဲနဲ႔ ဘာမွ လုပ္လို႔ မရဘူး” ဟု ဆက္ေျပာသည္။ ဤေနရာတြင္ တပ္ဟုေျပာျခင္းသည္ စစ္အာဏာရွင္ေတြကိုပဲ ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ စစ္အာဏာရွင္ ဆိုရာတြင္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊသည္ အေခါင္အခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ တပ္ရဲ႕ သေဘာတူညီမႈ မရွိဘဲႏွင့္ ဘာမွ လုပ္လို႔မရဘူးဟူေသာ ယူဆခ်က္သည္လည္း ေစာေစာက ေျပာခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊအုတ္ခဲက ဆက္လက္ပြားထြက္လာေသာ အေတြးအေခၚပင္ ျဖစ္သည္။

လွံဖ်ားပုစဥ္းနား၊ က်ီးကန္းက ေခ်းပါျဖစ္ေနေသာ သူ႔အေတြးအေခၚသည္ အေျခခံဥပေဒႏွင့္သာမက ဒီ့ထက္ ပိုက်ယ္ျပန္႔ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္လည္း ပတ္သက္ေသးသည္။ ဖက္ဒရယ္လည္း ပါ ပါေသးသည္။

“အာဏာသိမ္းႏိုင္တဲ့ အလားအလာက အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္၊ ဖက္ဒရယ္ကိစၥနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္” ဟု ထိုအင္တာဗ်ဴးမွာပင္ သူက ဆက္လက္ေျပာသည္။

သို႔ျဖစ္ရာ လက္ပန္ေတာင္းကလူေတြ ဆႏၵမျပၾကနဲ႔၊ အေျခခံဥပေဒ အသစ္မေရးနဲ႔၊ ဖက္ဒရယ္မူကိစၥ အလြန္အကၽြံမေတာင္းနဲ႔ဟု ေျပာေနေသာ ဦးေက်ာ္ဝင္းတေယာက္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးခင္ေအာင္ျမင့္က မရမက လိုက္ေခၚကာ လႊတ္ေတာ္ေကာ္မရွင္မွာ ခန္႔ထားလိုက္သည္ဟူေသာ အခ်က္မွာ ဘာမွ အံ့ၾသစရာ မရွိပါ။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒုဝန္ႀကီး မျဖစ္ေသးတာပါလိမ့္ဆိုေသာ အခ်က္ကိုသာ အံ့ၾသခ်င္အံ့ၾသဖို႔ ရွိေပလိမ့္မည္။

ဦးေက်ာ္ဝင္း စိုးရိမ္ေနသည္မ်ားမွာ သည္ေလာက္တြင္ပဲလားဆိုေတာ့လည္း မကေသးျပန္ေခ်။ NLD က လႊတ္ေတာ္ ေနရာအမ်ားကို တလုံးတခဲႀကီး အႏိုင္ရသြားမွာကိုလည္း သူကစိတ္ပူျပန္ေသးသည္။ ဒါသည္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး အုတ္ခဲ အေတြးအေခၚႏွင့္ ကိုက္ညီျပန္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊ စိုးရိမ္ေလာက္သည့္ဟာေတြ မွန္သမွ်ကို သူက ခန္႔မွန္းၿပီး အကုန္လိုက္စိုးရိမ္ေၾကာက္ရြံ႔ေပးေနေလျပီ။ စိုးရိမ္ ေၾကာက္ရြံ႔ရုံမွ်သာမက ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းက ကင္းေဝးရမည့္ နည္းလမ္းကိုလည္း သူကရွာေပးလိုက္ျပန္ေသး သည္။ ထိုနည္းလမ္းကား အျခား မဟုတ္။ ပီအာစနစ္ ဟူသတည္း။ ပီအာစနစ္ေအာက္မွာဆိုလွ်င္ မည္သူမွ် မဲအမ်ားစု အႏိုင္မရႏိုင္ေတာ့သည့္အတြက္ NLD လည္း အမ်ားစုမဲ မရႏိုင္ေတာ့ဟု ပီအာလုပ္ဖို႔ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊကိုပင္ သူကလွမ္းၿပီး အၾကံေပးလိုက္ျပန္ပါေသးသည္။ (ပီအာစနစ္အေပၚကြ်န္ေတာ့ အျမင္ကိုေတာ့ လူထုပုံရိန္ဂ်ာနယ္မွာ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ေျပာၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤေနရာတြင္ အက်ယ္မေဆြးေႏြးလိုေတာ့ပါ။)

သူ၏ အင္တာဗ်ဴးထဲတြင္ ေျဖဆိုသြားခ်က္မ်ားအနက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ စိတ္ဆိုးမည္ကို စိုးရိမ္တတ္ေသာ သူ၏ စိတ္ေဇာအဟုန္ မည္မွ်ႀကီးမားေၾကာင္း ေဖာ္ျပသည့္ ေနာက္ထပ္တခ်က္ကို ေထာက္ျပခ်င္ပါေသးသည္။ ထိုအခ်က္မွာ မိတၳီလာအေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သုံးသပ္ခ်က္ျဖစ္သည္။  “မိတၳီလာမွာ ရဲေတြရပ္ၾကည့္ေနတယ္ ဆိုတာ အေနာက္မီဒီယာေတြက ဖြတာ ဟုသူက ေျဖသြားသည္။ အစိုးရက ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ လႊတ္ေပးတယ္ဆိုတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္ကို က်ေနာ္လက္မခံဘူး” ဟု ျပတ္ျပတ္သားသား ရပ္တည္ကာကြယ္ေပးသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဒါမ်ဳိးကိစၥသည္ သေဘာထား (opinion) မဟုတ္။ အခ်က္အလက္ (fact) ျဖစ္သည္။ အေထာက္အထားရွိေနလွ်င္ လက္မခံခ်င္ေပမဲ့ လက္မခံလို႔ မရ။ အေထာက္အထား မရွိဘဲႏွင့္လည္း စြပ္စြဲခ်င္တိုင္း စြပ္စြဲလို႔မရ။ မိတၳီလာတြင္ လူတေယာက္ကို ဝက္လာ ေတာထဲ၌ ဓါးႏွင့္ခုတ္၊ တုတ္ႏွင့္ရိုက္ေနၾကေသာ အခ်ိန္တြင္ ရဲကရပ္ၾကည့္ေနသည္မွာ သက္ေသအေထာက္ အထားအခိုင္အလုံႏွင့္ရွိသည္။ မေသမရွင္လူေတြကို မီး႐ွိဳ႕ေနခ်ိန္တြင္ ရဲကရပ္ၾကည့္ေနသည္မွာလည္း အေထာက္အထားရွိသည္။
ဦးေက်ာ္ဝင္း ၾကည့္ခ်င္လွ်င္ ဗီဒီယိုကလစ္ႏွင့္ အေသအခ်ာ ျပႏိုင္သည္။ ဦးေက်ာ္ဝင္း မေတြ႔ဖူးသည္မွာ မေလ့လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။
တကယ္ေတာ့ဒါေတြအားလုံး (Documented) ျဖစ္သည္။ ထိုဗီဒီယို အစစ္အမွန္ (Genuine) ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားက စစ္ေဆးၿပီးၾကၿပီ။
သည္တခ်က္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊ စိတ္ဆိုးမွာကို သူစိုးရိမ္လြန္းအားႀကီးၿပီး အကာအကြယ္ေပးခ်င္စိတ္ မ်ားလြန္းအားႀကီးသြားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ သည္ေလာက္ႀကီးအထိ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး တဘက္ေစာင္းနင္းႀကီး ဘက္လိုက္ေျပာဖို႔ေတာ့ မေကာင္းလွ။ ဦးေက်ာ္ဝင္းသည္ သူ႔ဝန္ထမ္းျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ သူ႔ဆန္စားရဲမွ သေဘာမ်ဳိးပင္ေျပာလာၿပီလား မဆိုတတ္။

အခုဆက္လက္ၿပီး အေျခခံဥပေဒ ျပင္ေရး၊ သစ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သူ႔အယူအဆကို ဆက္လက္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါမည္။ ဧရာဝတီႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးတြင္ “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒဟာ ဒီမိုကေရစီ လုံးဝမဆန္လို႔ ဒါကိုဖ်က္ၿပီး အသစ္ျပန္ဆြဲဖို႔ေျပာတဲ့ လမ္းေၾကာင္း၊ လူႀကိဳက္မ်ားႏိုင္တယ္။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ Radical အစြဲႀကီးတာကိုး။ အဲဒီေတာ့လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္း ရႏိုင္တယ္။ အေျဖေတာ့ ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။” ဟု ေျဖထားသည္။

တေက်ာ့ျပန္ ရယ္ဒီကယ္လႈိင္းေဆာင္းပါးထဲတြင္လည္း “ႏိုင္ငံေရးဓေလ့ ကိုယ္တိုင္မွာပင္ ရယ္ဒီကယ္ အစြဲသန္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ဒုတိယလမ္းေၾကာင္း (အသစ္ျပန္လည္ ေရးဆြဲေရး) မွာ လူႀကိဳက္မ်ားႏိုင္သည္၊ လက္ခုပ္သံ ရႏိုင္သည္ကို ဆဝါးမိပါသည္။ သို႔တေစ သမိုင္းအေတြ႔အႀကံဳမ်ားအရ အႏၲရာယ္ရွိႏိုင္သည္။ လက္ရွိ ဒီမိုကေရစီ  အေျပာင္းအလဲကိုပင္ ကတိမ္းကပါး ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။” ဟု ေရးသည္။

ရယ္ဒီကယ္ အစြဲသန္မသန္ဆိုေသာအခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းခုန္လို။ ဒါက သူ႔ ယူဆခ်က္ (assumption) သာျဖစ္သည္။ လူထုတရပ္လုံးႏွင့္ခ်ီၿပီး၊ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးလုံးႏွင့္ခ်ီၿပီး စြပ္စြဲထားေသာ ဧရာမစြပ္စြဲခ်က္ႀကီးျဖစ္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ေလာေလာဆယ္ သည္ေနရာ၌ သည္အခ်က္အေပၚ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေျပာေနျခင္းျဖင့္ ေပမရွည္ခ်င္ေသး။ ရယ္ဒီကယ္ျဖစ္ျခင္း၊ မျဖစ္ျခင္းသည္ သူ႔အတြက္ ျပႆနာႀကီးတခုျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျပႆနာမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ထိုအခ်က္အေပၚတြင္ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး အျငင္းမပြားလို။ သုိ႔ေသာ္ လူႀကိဳက္မ်ားႏိုင္၊ လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းရႏုိင္ပါလွ်က္ႏွင့္ အႏၲရာယ္ရွိႏိုင္သည္ဆိုေသာ အခ်က္မွာမူ အျငင္းပြားစရာျဖစ္သည္။ လူအမ်ားႀကိဳက္ေသာ္လည္း သမိုင္းအေတြ႔အၾကဳံရွိေသာသူ (ဦးေက်ာ္ဝင္း) က မႀကိဳက္ႏိုင္၊ အႏၲရာယ္ရွိသည္ဟု ဆိုေနျခင္းျဖစ္သည္။ လူအမ်ားစုႀကီးသည္ သူ႔ေလာက္နားမလည္ဟု ဆိုေနျခင္းျဖစ္သည္။ NLD က ျပည္သူလူထု၏ ဆႏၵသေဘာထားကို ရယူမည္ ဆိုေသာအခ်က္ကိုလည္း သူကလက္မခံႏိုင္။ “NLD ၏ ေၾကညာခ်က္ကို ဖတ္ရေသာအခါ အေပ်ာ္ေတြ လြင့္စဥ္သြားသည္၊ အေတာ္ႀကီးကို စိတ္ပ်က္မိသည္” (တေက်ာ့ျပန္ ရယ္ဒီကယ္လိႈင္း ေဆာင္းပါး) ဟု ဆိုသည္။

ထိုေဆာင္းပါးမွာပင္ “ဆႏၵခံယူပြဲတိုင္းသည္ လူထုဆႏၵကို အမွန္တကယ္ ထင္ဟပ္ႏိုင္ပါ၏ေလာ။ လူထုဆႏၵအမွန္ကို ရရွိလွ်င္ပင္ထား၊ ျပည္သူလူထုအေနႏွင့္ လက္ေတြ႔က်ေသာ မဟာဗ်ဴဟာ တရပ္ကို ခ်မွတ္ႏိုင္စြမ္း အခါခပ္သိမ္း ရွိႏိုင္ပါမည္ေလာ” ဟု ဆိုသည္။ အဓိပၸါယ္မွာ NLD က ဆႏၵခံယူပြဲ လုပ္မွာကို ဦးေက်ာ္ဝင္း သိပ္ေၾကာက္ေနသည္။ ဆႏၵခံယူပြဲလုပ္လွ်င္ လူအမ်ားက အသစ္ေရးဆြဲေရးကို ေထာက္ခံလိမ့္မည္ဟု သူထင္သည္။
ထိုသို႔ေထာက္ခံလွ်င္လည္း ထိုရလဒ္သည္ လူထုဆႏၵအမွန္မဟုတ္ဟု သူကဆိုျပန္သည္။ ထို႔အျပင္ “ျပည္သူလူထုအေနႏွင့္ လက္ေတြ႔က်ေသာ မဟာဗ်ဴဟာ တရပ္ကို ခ်မွတ္ႏိုင္စြမ္း အခါခပ္သိမ္းရွိႏိုင္ပါမည္ေလာ” ဟုလည္း သူက ဆက္ဆိုပါေသးသည္။ ျပည္သူလူထုသည္ မဟာဗ်ဴဟာျပႆနာမ်ားကို မခ်မွတ္ႏိုင္ေသာ ငတုံးငအမ်ားဟု သူက သတ္မွတ္လိုက္ျပန္သည္။ ဒီမိုကေရစီနည္းကို ႀကိဳက္လွပါသည္ဟူေသာ ဦးေက်ာ္ဝင္းသည္ သည္ေနရာတြင္ေတာ့ ျပည္သူလူထု၏ ဆႏၵေတာင္းခံမည့္နည္းကို လက္မခံႏို္င္သည္မွာ အံ့ၾသစရာျဖစ္သည္။ ျပည္သူလူထုက ေပးေသာအေျဖကို သူ႔လိုဘႏွင့္ ကိုက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မကိုက္သည္ျဖစ္ေစ လက္ခံလိုက္မည္ဟူေသာ ဒီမိုကေရစီ သတၱိမ်ဳိးကို သူမေမြးျမဴႏိုင္။ ျပည္သူလူထုသည္ ငတုံးငအမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပည္သူလူထု အေနႏွင့္ ဘယ္လိုသေဘာထားပင္ရွိေစကာမူ၊ အသုံးမက်ေသာ ထိုသေဘာထားေတြကို ေဘးခ်ိတ္ၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကသာ ကိုယ့္သေဘာႏွင့္ကိုယ္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါဟု သူက တိုက္တြန္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တဦးခ်င္းအေနျဖင့္ ဘယ္ဘက္ တိမ္းညႊတ္သည္ကိုလည္း သူသိၿပီးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း “လက္ပန္ေတာင္းအေရးကို ကိုင္တြယ္ခဲ့ေသာ အေျမာ္အျမင္ျဖင့္ ယခုကိစၥကိုလည္း ျပန္လည္စဥ္းစားေပးပါ” ဟု သူက ေဆာင္းပါးကို နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္သည္။

မွန္ပါသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ လက္ပန္ေတာင္းအေရးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား ၿငိဳျငင္မည့္ အေရးကို ေရွာင္ရွားခဲ့သည္။ ဦးေက်ာ္ဝင္းလိုပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးအုတ္ခဲေပၚတြင္ တည္ေဆာက္ထားေသာ အျမင္မ်ဳိးျဖင့္ လက္ပံေတာင္းေတာင္စီမံကိန္း ဆက္လုပ္ဖို႔ ခုံသမာဓိလူႀကီးမင္းလုပ္ၿပီး အဆုံးအျဖတ္ေပးခဲ့သည္။ သည္တပြဲတြင္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ၿငိဳျငင္မည့္ အလုပ္မ်ဳိးမလုပ္ဖို႔ ဦးေက်ာ္ဝင္းက လက္ပံေတာင္းကို မ်က္စပစ္ၿပီး ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ သေဘာမွာလည္း ျပင္ေရးဘက္ အေလးသာသည္မွာ NLD ေၾကညာခ်က္ ၾကည့္ရုံႏွင့္ပင္ သိသာၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ NLD ေၾကညာခ်က္တြင္ ဘယ္ဘက္ကိုမွ ဘက္လိုက္ၿပီး မေျပာလိုဟု ဆိုသည္။ ျပင္ေရးႏွင့္ အသစ္ေရးဆြဲေရးတို႔၏ ေကာင္းက်ဳိး ဆိုးက်ိဳးမ်ားကိုသာ ေထာက္ျပပါမည္ဟု ဆိုသည္။ တကယ္တန္းေထာက္ျပထားသည္မွာ ျပင္ေရး၏ ေကာင္းက်ိဳးႏွင့္ အသစ္ေရးဆြဲေရး၏ ဆိုးက်ဳိးကိုသာ ျဖစ္သည္။ ျပင္ေရးက ဥပေဒႏွင့္ အညီဟုဆိုၿပီး၊ အသစ္ေရးဆြဲေရးက စစ္တပ္ႏွင့္ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ရႏိုင္သည္ဟု ဆိုသည္။ သည္ေၾကညာခ်က္ကို ၾကည့္ရုံႏွင့္ပင္ NLD ဘယ္ဘက္ယိမ္းေၾကာင္း၊ ေဒၚစုဘယ္ဘက္ ယိမ္းေၾကာင္း သိႏိုင္သည္။ ေဒၚစုက သူဘက္ဘက္ ယိမ္းေၾကာင္း ဘာကိုလိုလားေၾကာင္း အခ်က္ျပၿပီး သူ႔အား၊ သူ႔ဝိတ္ကိုယူကာ လူထုအား သူ႔ကို ေထာက္ခံခိုင္းမည္ဟု စိတ္ကူးပုံရသည္။ ဒါကိုပင္ ဦးေက်ာ္ဝင္းက စိတ္မခ်ႏိုင္။ လက္မခံႏိုင္။ လူထုဆႏၵကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

ဦးေက်ာ္ဝင္း စိတ္မခ်ႏိုင္သလို စစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း စိတ္မခ်ပါ။ ဦးေဌးဦး က အေျခခံဥပေဒ အသစ္ဆြဲဖို႔ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒမွာ မပါ၊ အေျခခံဥပေဒအသစ္ဆြဲခ်င္လွ်င္ စစ္တပ္ႏွင့္ေတြ႔မည္ဟု ေျခာက္သည္။ မဆလေဟာင္း ဦးဟန္ေရႊကလည္း အသစ္ေရးဆြဲလွ်င္ အႏၲရာယ္ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး မင္းေအာင္လိႈင္ကလည္း အေျခခံဥပေဒကိုကာကြယ္မည္ဟု ဆိုသည္။ ဦးေအာင္ေသာင္းကလည္း အေျခခံဥပေဒ အသစ္ေရးဆြဲလွ်င္ အာဏာသိမ္းမႈျဖစ္လိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ သည္တခါသိမ္းလွ်င္ လက္လြတ္စပယ္လုပ္မည္ မဟုတ္ဟု ဆိုသည္။
ၾကံ့ဖြံ႔ေခါင္းေဆာင္ ဦးေအာင္ေသာင္းသည္ ဘယ္လို capacity ဘယ္လို authority ႏွင့္ သည္စကားကို ေျပာသည္ကိုကား မသိ။ (ဘယ္လို ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိလို႔ သည္စကားမ်ဳိးကို ေျပာသည္မသိ။) ေသခ်ာသည္မွာကား အားလုံး အတုိုင္အေဖာက္ညီလွသည္။ အေျခခံဥပေဒ ျပင္လွ်င္ အာဏာသိမ္းလိမ့္မည္ဟူေသာ အသိကို လူတိုင္းစိတ္ထဲတြင္ ယုံလာေအာင္ အားလုံးက မီးနီ၊ မီးဝါ ေတြျပေနၾကျခင္းသာျဖစ္သည္။ လူထုကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြ၊ တိုင္းရင္းသား အင္အားစုေတြအားလုံး ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒမေကာင္းသည္ကို အားလုံးသိသည္။ ဦးေက်ာ္ဝင္းလည္း သိသည္။ သည္အခ်က္ကို သူမျငင္း။ အေျခခံကစ၍မေကာင္းေသာ အေျခခံဥပေဒျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အားလုံးဖ်က္ၿပီး အသစ္ေရးဆြဲတာက အေကာင္းဆုံးဆိုတာလည္း အားလုံးသိသည္။ ထိုသို႔သိသည့္ၾကားကပင္ အသစ္မေရးဆြဲပါႏွင့္ဟု ေျပာေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ မေကာင္းပင္ မေကာင္းသည္ မွန္ေသာ္ျငားလည္း စစ္တပ္ ၿငိဳျငင္မွာမို႔ (တကယ္ေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ၿငိဳျငင္မွာမို႔ ) မလုပ္ပါႏွင့္ဟု ဆိုေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး ဒီမိုကေရစီစနစ္ ထူေထာင္မည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ လူထုကိုေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ၿငိဳျငင္မည့္အရာမ်ားကို မလုပ္ဖို႔ တားျမစ္ေနျပန္သည္။ ထူးဆန္းလွပါေပသည္။

တကယ္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းကိုသြားလွ်င္ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ႀကိဳက္မည္ မဟုတ္ဆိုေသာအခ်က္ကို လူထုက သိၿပီးသားပင္ ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ေက်ာ္ ၈၈ အေရးအခင္းကာလ ကတည္းက ဒီမိုကေရစီေရး ေတာင္းဆိုလွ်င္ စစ္အာဏာရွင္တို႔ ႀကိဳက္မည္ မဟုတ္ဟူေသာအခ်က္ကို လူထုက သိသည္။ သိသိႏွင့္ပင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္တြင္ မေနခ်င္ေသာေၾကာင့္ ႏွစ္အစိတ္လုံးလုံး အပင္ပန္းအဆင္းရဲခံကာ စစ္အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရးကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္။ အခု ႏွစ္ေပါင္းအစိတ္ၾကာ ဒုကၡဆင္းရဲခံခဲ့ၿပီးေတာ့မွ  စစ္အာဏာရွင္ေတြ ၿငိဳျငင္မွာကို မလုပ္ႏွင့္ဟု ဆိုသူက ဆိုလာၾကသည္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြေပးသေလာက္သာရမည္ ဟု အလံ႐ွဴးလုပ္သူက လုပ္သည္။

၈၈ အေရးခင္းႀကီးဆင္ႏႊဲၿပီး လူေတြ အသက္ေသြးေပးဆပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ဘာမွ်မရ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊေပးလို႔သာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးရသည္ဟု ေက်းဇူးရွင္ရွာေတြ႔သူက ရွာေတြ႔ကုန္ေလၿပီ။ ၂၀၀၇ အေရးအခင္းႀကီးတြင္ သံဃာေတာ္ေတြ အသက္ေပးခဲ့ၾကသည္မွာလည္း အလကား၊ အရင္စစ္အစိုးရက စတင္လို႔သာ အေျပာင္းအလဲျဖစ္လာတာဟု အေတြးေခၚသစ္ရသူက ရကုန္ၾကေလၿပီ။ ဒီမိုကေရစီရေရး မရေရးမွာ စစ္တပ္အေပၚမွာသာ မူတည္သည္ဟု သီအိုရီသစ္ျဖန္႔ခ်ိေနေလၿပီ။ ထိုအရာသည္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္သက္ဆိုးရွည္ေရးအတြက္ ေနာက္ဆုံးေပၚ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိနည္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

သူတို႔ေလာဂ်စ္နည္းကား စပါတာကပ္စ္ ဦးေဆာင္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္လွန္ေရးႀကီး က်႐ွဳံးခဲ့သည္ဟူေသာ အေျပာမ်ဳိးႏွင့္တူပါသည္။ ဆရာစံႏွင့္ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ကို တြန္းလွန္ခဲ့ေသာ္လည္း ထိုမိုက္မဲေသာ လယ္သမားမ်ား ေခါင္းျဖတ္အသတ္ခံလိုက္ရတာသာ အဖတ္တင္သည္။ ဘာတခုမွ ေအာင္ပြဲမရဟု ေျပာေနသည္ႏွင့္ အလားသဏၭာန္တူသည္။

စပါတာကပ္စ္၏ ကၽြန္ေတာ္လွန္ေရးသည္ ကၽြန္ပိုင္ရွင္ေတြကို မေခ်မႈန္းႏိုင္ခဲ့သည္မွာ မွန္ပါသည္။ စပါတာကပ္စ္၏ ကၽြန္ေတာ္လွန္ေရးသာမက ကမၻာေပၚတြင္ ေပၚေပါက္ဖူးသမွ် ဘယ္ကၽြန္ေတာ္လွန္ေရးမွ ကြ်န္ပိုင္ရွင္ေတြကို ေခ်မႈန္းၿပီး ႏိုင္ငံေရးအာဏာကို ရယူႏိုင္ခဲ့ဖူးသည္ မရွိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ ကမၻာေပၚတြင္ ကၽြန္စနစ္ရွိပါေသးသလား။ ကၽြန္စနစ္ ရွိသင့္သည္ဟု ယူဆေသာသူ ရွိပါေသးသလား။ ကၽြန္စနစ္ ဘာ့ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသနည္း။ ထိုအခ်က္သည္ အေျဖျဖစ္ပါသည္။ မွန္ပါသည္။ စပါတာကပ္စ္ မႏိုင္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။

ဆရာစံေခါင္းေဆာင္ေသာ ေတာင္သူလယ္သမား သူပုန္ႀကီးလည္း အာဏာမရယူႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရက္ရက္စက္စက္ ေခါင္းျဖတ္ အသတ္ခံခဲ့ၾကရသည္။ ႀကိဳးေပးအသတ္ခံခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဆရာစံေတာ္လွန္ေရးေၾကာင့္သာ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီလက္ေအာက္ကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႐ုန္းထြက္ရမည္ဟူေသာ ႏိုင္ငံေရးအသိစိတ္ဓါတ္ကို ေနာက္မ်ဳိးဆက္သို႔လက္ဆင့္ ကမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုစိတ္ဓါတ္ျဖင့္သာ လြတ္လပ္ေရးရသည္အထိ လက္ဆင့္ကမ္း ခ်ီတက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဆရာစံသူပုန္ အခ်ီးအႏွီး မျဖစ္ခဲ့ပါ။

၈၈ အေရးေတာ္ပုံႀကီးေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို လူထုက လက္မခံေတာ့ဟူေသာအခ်က္ကို ကမၻာက သိခဲ့သည္။ ေနာက္မ်ဳိးဆက္က သိခဲ့သည္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြကိုယ္တိုင္ သိလာၾကသည္။ ယေန႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြကိုယ္တိုင္ သူတို႔လည္းဒီမိုကေရစီသမားပါဟု သံေယာင္လိုက္ ေအာ္ဟစ္လာရသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ပါနည္း။

၂၀၀၇ သံဃာေတာ္လႈပ္ရွားမႈႀကီးတြင္လည္း သံဃာေတာ္ေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္တန္း ေသြးပ်က္ေျခာက္ျခားခဲ့ရသူတို႔မွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေသြးပ်က္ ေျခာက္ျခား႐ုံသာမက စစ္အာဏာရွင္အခ်င္းခ်င္းၾကား စိတ္ဝမ္းကြဲျပားလာခဲ့ၾကသည္။ ၂၀၀၇ သံဃာေတာ္လႈပ္ရွားမႈအၿပီး ကမၻာတဝန္းတြင္ အာရပ္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာ သိမ္းပိုက္ေရး လႈပ္ရွားမႈတို႔ ထပ္ဆင့္ျဖစ္ေပၚလာေသာအခါ မေျပာင္းလွ်င္ မျဖစ္ေတာ့ဆိုသည္ ကို စစ္အာဏာရွင္မ်ား လက္မခံခ်င္ဘဲ လက္ခံလာရသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါတြင္ ဒီမိုကေရစီလိုလားသည္ဆိုသူမ်ားက ပန္းမဝင္ခင္ တက္ေထာင္ခ်င္ၾကေလၿပီ။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးခင္းႀကီးတြင္က်ခဲ့ေသာ ေသြးေတြကိုပင္ အားမနာ၊ ႏွစ္ေပါင္းအစိတ္လုံးတြင္ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံလာရေသာ ျပည္သူမ်ားကိုလည္း အားမနာဘဲ၊ “အေျခခံဥပေဒႀကီးမွာ ေကာင္းေတာ့မေကာင္း သို႔ေသာ္ စစ္အာဏာရွင္ေတြ အမ်က္သိုမွာ စိုးေသာေၾကာင့္ မေကာင္းေသာ္လည္း လက္သင့္ခံလိုက္ပါ” ဟု ႏြားမရႊံ႕ပိတ္ ထိုးေပးေနေလၿပီ။

ေသခ်ာသည္ကား ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒသည္ ျပည္သူတို႔ကို ေကာင္းက်ဳိးေပးမည့္ ဥပေဒမဟုတ္။ ထိုအေျခခံဥပေဒသည္ အေျခခံကပင္ မေကာင္းေသာေၾကာင့္ မည္သို႔ပင္ ဖာေထးသုံးစြဲေသာ္လည္း ေကာင္းလာဖြယ္မရွိ။ ထိုအခ်က္ကို အားလုံးအသိပင္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္အေပၚတြင္ အျငင္းမပြား။ အျငင္းပြားေနၾကသည္မွာကား ထိုမေကာင္းမွန္းသိေသာ လွည္းက်ဳိးႀကီးကို ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ထမ္းထားပါကြာ၊ မဟုတ္ရင္ တိုင္းျပည္ ေခ်ာက္ထဲက်လိမ့္မယ္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္ေျပာဆိုေနျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ခံမလား၊ လက္မခံဘူးလားဆိုေသာ အခ်က္ကသာ အျငင္းပြားေနေသာ ျပႆနာ ျဖစ္ပါသည္။

စစ္စစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကၽြန္စိတ္သြင္းေပးေနျခင္းျဖစ္သည္။ အညံ့ခံခိုင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါး အစပိုင္းတြင္ ေျပာခဲ့ေသာအပိုင္းကို ျပန္ေကာက္လိုပါသည္။ ကၽြန္စနစ္ သက္ဆိုးရွည္ျခင္းမွာ ကၽြန္ေတြကိုယ္တိုင္က ကၽြန္ပိုင္ရွင္ေတြရွိမွ သူတို႔ရပ္တည္ႏိုင္မည္ဟု ထင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတြက လက္မခံဘဲ ေတာ္လွန္ၾကေသာအခါ လက္နက္အင္အားမမွ်ေသာေၾကာင့္ အာဏာမရခဲ့ေသာ္ျငား၊ ဖိႏွိပ္သူေတြ၏ အေတြးအေခၚ ၿပိဳလဲပ်က္စီးခဲ့သည္။ ကၽြန္စနစ္လည္း ပ်က္စီးခဲ့သည္။

ယခု စစ္အာဏာရွင္ႏွင့္ စစ္အာဏာရွင္အလိုေတာ္ရိ ပညာရွင္ေတြက စစ္အာဏာရွင္မႀကိဳက္တာ မလုပ္ေရး အေတြးအေခၚသြတ္သြင္းေပးေနေလၿပီ။ စစ္အာဏာရွင္တို႔အလိုက် ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကိုလက္ခံလိုက္ျခင္းသာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း၊ တနည္းအားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ဖိႏွိပ္ေရးအေတြးအေခၚကသာ မွန္ကန္ေၾကာင္း သက္ေသထူဖို႔ ႀကိဳးစားေနေလၿပီ။ justify လုပ္ေနေလၿပီ။ ျပည္သူေတြကို စစ္ကၽြန္စိတ္ သြတ္သြင္းေပးေနေလၿပီ။

စစ္အာဏာရွင္တို႔၏ ဖိႏွိပ္မႈခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေအာက္တြင္ ေနထိုင္ျခင္းကသာ အေကာင္းဆုံးပါဟု ျပည္သူေတြက လက္မခံမခ်င္း ၈၈ ေတာ္လွန္ေရး မ႐ွဳံးနိမ့္ေသးပါ။ ေရွ႕ဆက္ေနဦးမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြႏွင့္ ျပည္သူေတြ တဘက္ဘက္က အညံ့မခံမခ်င္း ဆက္ေနပါဦးမည္။ သို႔ေသာ္ စစ္အာဏာရွင္ေတြ မႀကိဳက္တာမလုပ္ေတာ့ပါဟု ျပည္သူေတြက အညံ့ခံလိုက္ပါမူ၊ အညံ့ခံသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေတာ္လွန္ေရး ႐ွဳံးနိမ့္ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ရယ္ဒီကယ္ေတြ၊ လစ္ဘရယ္ေတြ အဓိကမဟုတ္။ ေဆြးေႏြးေသာယဥ္ေက်းမႈ ရွိမရွိ ဆိုတာေတြလည္း အဓိက မဟုတ္။ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ရမွာလား၊ တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ရမွာလား၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရမွာလား ဆိုတာေတြလည္း အဓိကမဟုတ္။ ဒါေတြက နည္းလမ္းေတြသာ ျဖစ္သည္။ နည္းလမ္းေတြသာမက ေထာက္ပံေၾကးယူ သင္တန္းဖြင့္စားေသာ ကာလေပၚ သင္တန္းဆရာတို႔ စုန္းေတာက္စားၾကသည့္ ေဝါဟာရ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီမႈေတြအျဖစ္ႏွင့္လည္း တခါတေလ ေတြ႔ရတတ္သည္။ တကယ္အေရးႀကီးသည္မွာ ဒီမုိကေရစီစနစ္လား၊ အာဏာရွင္စနစ္လား ဆိုတာသာ ျဖစ္သည္။ ဒါကို တကယ္ ေရြးခ်ယ္ရမည့္သူေတြမွာလည္း ျပည္သူေတြသာ ျဖစ္ပါသည္။

စိမ္းျမင့္ (မႏၲေလး)

Credit: NaytThit