ဘာမွန္းညာမွန္း မသိတဲ့ ျပည္သူ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 10/27/2013 05:01:00 PM

(ေဆာင္းပါးရွင္ - ေမာင္တင္ဦး (ေျမာင္းျမ))

ျပည္သူဆိုတာ

ကြၽန္ေတာ္ေရးတဲ့ေဆာင္းပါး အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ျပည္သူဆိုတာကို အလ်ဥ္းသင့္သလို တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ အခုလည္း ထပ္မံတင္ျပ ပါဦးမယ္။

လူေတြဟာ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ သြားလာေနထုိင္ၾကရာမွာ တစ္ေနရာမွာ စုေ၀းေနထုိင္ လာၾကပါတယ္။ အဲဒီေနရာဟာ ၿမိဳ႕ရဲ႕အစာေလးပါး ျပည့္စံုတဲ့ ေနရာျဖစ္ပါတယ္။ အစာေလးပါးက (၁) ျမက္၊ ထင္း၊ ေရ ေဖာေဖာသီသီ ရွိျခင္း၊ (၂) သေလး၊ မုေယာ စသည့္စပါးမ်ဳိး ရွိျခင္း၊ (၃) ႏွမ္း၊ ပဲ စသည္တို႔ ေပါက္ေရာက္ႏုိင္ျခင္း၊ (၄) ေထာပတ္၊ ဆီဦး၊ ဆီဖ်ား၊ တင္လဲ၊ ဆားဟူေသာ ေဆးဖက္၀င္မ်ား ရႏုိင္ျခင္းတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြျပည့္စံုမွ ၿမိဳ႕ျပတစ္ခု တည္ေထာင္လို႔ ရႏုိင္ပါတယ္။

လိုအပ္ခ်က္ေတြ ျပည့္စံုတဲ့ ေနရာမွာ မတူရာ အရပ္က မတူတဲ့ လူေတြဟာ စုမိၾကၿပီး အတူယွဥ္တြဲ ေနထိုင္ရာ ႏွစ္ပရိေစၦဒမ်ားစြာ ၾကာျမင့္လာတဲ့အခါ မိတ္ေဆြ၊ ထိုမွတစ္ဆင့္တက္ၿပီး ေဆြမ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ အစားတူ၊ ရာသီဥတုတူ၊ ဒီေျမ၊ ဒီေရကို သံုးစြဲလာတာခ်င္း တူလာရာမွာ အေသြးတူ၊ အသားအေရာင္တူ၊ ယဥ္ေက်းမႈတူတဲ့ ျပည္သူဆိုတာ ျဖစ္ထြန္းလာတာပါ။

အဲဒီျပည္သူေတြဟာ ရင္ထဲမွာ အလိုလို ေပၚေပါက္လာတဲ့ သံေယာဇဥ္ဆိုတဲ့ တြယ္တာမႈေၾကာင့္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး မခြဲႏုိင္ ျဖစ္သလို တစ္ဦးဒုကၡတစ္ဦး ကယ္၊ တစ္ဦးအေပ်ာ္ တစ္ဦးကို မွ်နဲ႔ ေနခ်င္စရာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ေနရာတစ္ခု ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီေနရာေလးမွာ ေသတစ္ပန္ သက္တစ္ဆံုး ေနထိုင္ၾကရာမွာ တိုင္းျပည္တစ္ခု ျဖစ္လာပါတယ္။ ျပည္သူေတြ တည္ေဆာက္မွ တိုင္းျပည္ဆုိတာ ေပၚေပါက္ႏိုင္တာပါ။

ေခတ္မီတိုးတက္လာတာနဲ႔အမွ် တိုင္းျပည္၊ ႏုိင္ငံရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္၊ ျပည္သူကို အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြဟာ က်ယ္ျပန္႔လာပါတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ အလုပ္ခြဲေ၀ လုပ္ကိုင္မႈ၊ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ က်ယ္၀န္းမ်ားျပားလာမႈ၊ ေနရာေဒသ နယ္ပယ္က်ယ္ေျပာမႈ တို႔ေၾကာင့္ အမည္နာမ အသစ္ေတြ ေပၚလာပါတယ္။ စစ္သား၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာ၀န္၊ လယ္သမား၊ သူရင္းငွား၊ အလုပ္သမား၊ ပန္းရန္ဆရာ၊ တံငါသည္၊ တစ္ေန႔လုပ္ တစ္ေန႔စား က်ပန္းလုပ္ကိုင္သူ၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ စီးပြားေရး ပညာရွင္၊ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္၊ သူေဌး၊ ဆင္းရဲသား စသျဖင့္ေပါ့။ ဘယ္လို အမည္နာမ အသစ္ေတြနဲ႔ေခၚေခၚ အားလံုးဟာ ျပည္သူပါပဲ။ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း မွီတင္းေနထုိင္ၾကကုန္ေသာ လူသားအားလံုးဟာ ျမန္မာျပည္သူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ပညာတတ္မွ ျပည္သူမဟုတ္ပါဘူး။ ပညာမတတ္၊ ေအာက္တန္းက်တဲ့ သူေတြကိုမွ ျပည္သူမဟုတ္ပါဘူး။

ဆိုေတာ့ ျပည္သူတုိင္းဟာ ဘာမွန္းညာမွန္း မသိဘူးလို႔ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ရမ္းဖို႔ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ ကုလသမဂၢမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ Ph.D ေဒါက္တာဘြဲ႕ရ ျမန္မာႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္လည္း ျပည္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သလို၊ ႏုိင္ငံျခားမွာ အႏွိပ္အစက္ခံ အိမ္ေဖာ္သြားလုပ္ေနတဲ့ ဘယ္သူ႔အကူအညီမွ မရဘဲ ကိုယ့္ဘာသာ ေျဖရွင္းေနရတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသား တစ္ေယာက္ကလည္း ျပည္သူတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ၀ါးဆစ္ဘူးႏွစ္ခုကို ဗံုလိုတီးခတ္ၿပီး သီခ်င္းဆို ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ ေနသူလည္း ျပည္သူတစ္ေယာက္ပါပဲ။

ျပည္သူဆိုတဲ့ အစုထဲမွာ ျပည္သူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီဟာ တူညီတဲ့ အစု၀င္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိအေျခခံ ဥပေဒပုဒ္မ ၃၄၈ မွာပင္လွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္၏ မည္သည့္ႏုိင္ငံသားကိုမွ် လူမ်ဳိး၊ ဇာတိ၊ ကိုးကြယ္ရာဘာသာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ အဆင့္အတန္း၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာတို႔ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ခြဲျခားမႈ မျပဳရလို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ဥပေဒအရ ျပည္သူအားလံုး တန္းတူရည္တူ အခြင့္အေရး ရွိၾကပါတယ္။ ဒါကို ျပည္သူအခ်င္းခ်င္း ေသြးကြဲေစမယ့္ ေသြးခြဲခ်င္တဲ့၊ မ႐ိုးသားတဲ့စိတ္နဲ႔ ဆိုၾက၊ ေျပာၾက၊ ေရးၾကတာဟာ ေရွာင္ရွားရမယ့္ ကိစၥပါ။ အကယ္၍ ျပည္သူဟာ ဘာမွန္း၊ ညာမွန္း မသိဘူးလို႔ သိမ္းက်ဳံးေျပာလိုက္တာဟာ ဒီႏုိင္ငံရဲ႕ ျပည္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ မိမိကိုယ္မိမိပါ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ တူေနပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ ဘာမွန္းညာမွန္း မသိလို႔ ျဖစ္မွာပါ။

ျမန္မာျပည္သူေတြ ညံ့သလား

စင္စစ္ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ မညံ့ခဲ့ပါဘူး။ မညံ့ခဲ့လို႔လည္း ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီေအာင္ ခိုင္ခိုင္မတ္မတ္ တည္ေထာင္လာခဲ့တာ အထင္အရွားပါ။

ေအဒီ (၁) ရာစုကတည္းက တေကာင္း၊ ဟန္လင္း၊ သေရေခတၱရာ၊ ဗိႆႏိုး ေဒသေတြမွာ ယဥ္ေက်းတဲ့ ၿမိဳ႕ျပႏုိင္ငံေတြ တည္ေထာင္ခဲ့တာ ပ်ဴလူမ်ဳိး ျပည္သူေတြပါပဲ။

ပထမ ျမန္မာႏုိင္ငံကို အေနာ္ရထာမင္း (၁၀၄၄-၁၀၇၇) က တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ အေနာ္ရထာမင္း တည္ေထာင္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ မင္းဆက္ေပါင္း ၁၄ ပါး၊ ႏွစ္ေပါင္း ၃၂၅ ႏွစ္ၾကာ ျမင့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုေရရွည္တည္တံ့ ရတာဟာ ေဒသခံ ျပည္သူေတြရဲ႕ စုစည္းညီညြတ္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

အေနာ္ရထာမင္းဆီမွာ ေရေၾကာင္းေလွ ရွစ္သိန္း၊ သူရဲရွစ္ကုေဋ၊ ၾကည္းတပ္ဆင္ ရွစ္သိန္း၊ ျမင္းရွစ္သန္း၊ သူရဲေကာင္း ကုေဋရွစ္သန္း၊ စစ္သူႀကီး ေလးေယာက္ (က်န္စစ္သား၊ ငေထြ႐ူး၊ ငလံုးလက္ဖယ္၊ ေညာင္ဦးဖီး) စတဲ့ စစ္အင္အား အရွင္ဒိသာပါေမာကၡ၊ အနႏၲသူရိယ အမတ္ႀကီး၊ ရာဇသႀကၤန္ အမတ္ႀကီး စတဲ့ပညာရွိမ်ား၊ လယ္တြင္းတစ္ဆယ့္တစ္ခ႐ိုင္တြင္ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေသာ လယ္သမားမ်ား၊ လူး၊ ဆပ္၊ ပဲ၊ ေျပာင္း၊ သခြား၊ ဖ႐ံု၊ ႏွမ္းစိုက္ေသာ ေတာင္သူမ်ား၊ ထန္း၊ အုန္း၊ ငွက္ေပ်ာ၊ သံပရာ၊ ေရွာက္စိုက္ေသာ ဥယ်ာဥ္မွဴးမ်ား၊ သီဟိုဠ္ကြၽန္း၊ မဇၩိမေဒသသို႔ ပညာသင္ယူခဲ့တဲ့ ရဟန္းပညာရွိ၊ လူပညာရွိ အစရွိတဲ့ ျပည္သူမ်ားရဲ႕အားနဲ႔ ပုဂံျပည္ကို တည္ေထာင္ခဲ့တာ သမုိင္းမွာ အထင္အရွား ရွိခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္ျဖစ္တဲ့ သီေပါမင္း လက္ထက္အထိ ျပည္သူေတြဟာ ႏိုင္ငံနဲ႔ ဘုရင္မင္းျမတ္တို႔ေပၚ သစၥာေစာင့္သိ ႐ိုေသခဲ့ၾကပါတယ္။ နန္းတြင္းအေရးေတာ္ပံု အစံုစံုေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ အဘက္ဘက္က နိမ့္က်တဲ့ ႏိုင္ငံအေျခအေနေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ နယ္ခ်ဲ႕ေတြရဲ႕ လက္ေအာက္ကို ၁၈၈၅ ခုႏွစ္မွာ က်ဆင္းခဲ့ရပါတယ္။

ဘာမွန္းညာမွန္း မသိတဲ့ ျပည္သူေတြ

တစ္ကမၻာလံုးကို ေခတ္မီလက္နက္ေတြနဲ႔ လႊမ္းမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ခ်င္တဲ့ နယ္ခ်ဲ႕ရဲ႕လက္က ျမန္မာျပည္လည္း မလြတ္ခဲ့ပါဘူး။ သိုးငယ္ကို အျပစ္ရွာေနတဲ့ ၀ံပုေလြလက္ထဲမွာ လည္စင္းေပးခဲ့ ရပါတယ္။ ကုန္းေဘာင္ဆက္ေနာက္ဆံုး ဘုရင္သီေပါမင္းကို နယ္ခ်ဲ႕တို႔က ဖမ္းဆီးေခၚသြားတာကို ျပည္သူေတြခမ်ာ လက္သီးဆုပ္၊ အံႀကိတ္၊ မ်က္ရည္၀ဲၿပီး ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ကမ္းေပၚက ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကတာ ေမ့ေပ်ာက္လို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ မတတ္သာလို႔ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြ ဟာရသမွ် အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနခဲ့တာပါ။

နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္ ေရာက္ခဲ့ရေပမယ့္ နယ္ခ်ဲ႕ျပဳသမွ် ႏုေနရေပမယ့္ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္က ေပ်ာက္ျပယ္မသြားပါဘူး။ ပထမဆံုး ေျမဒူးၿမိဳ႕စား ဗိုလ္မငနဲ႔ ရွမ္းတုိင္းရင္းသား ၂၀၀ ေက်ာ္နဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕ကို စတင္ပုန္ကန္ ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရႊလေရာင္ေခၚ ဗိုလ္မင္းေရာင္၊ ျမင္းတပ္ဗိုလ္ ဗိုလ္ရာညြန္႔၊ ၀န္စာေရးဗိုလ္ခ်ဳိ၊ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမ၊ ဆရာေတာ္ ဦး၀ိစာရ၊ လင္းပင္မင္းသား၊ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြား၊ ေရႊခ်ဳိးျဖဴမင္းသား၊ ခ်င္းျပည္နယ္ ၾကြမ္ဘိစ္၊ ကခ်င္မွ ဒူး၀ါးဆင္၀၀ါ၊ လယ္သမားေခါင္းေဆာင္ ဆရာစံစတဲ့ ျပည္သူမ်ားဟာ တစ္ဦးခ်င္း၊ တစ္ဖြဲ႕ခ်င္း နယ္ခ်ဲ႕တို႔ကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ ခဲ့ၾကပါတယ္။

ပုန္ကန္မႈေတြ မေအာင္ျမင္ခဲ့ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္ကို နယ္ခ်ဲ႕ေတြ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ ေစခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ လြတ္လပ္ေရး အရယူဖို႔ ျပင္ဆင္ရာမွာ ညီညြတ္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြ ရွိမွျဖစ္မွာကို အေတြ႕အၾကံဳက သင္ခန္းစာ ရလာတဲ့အတြက္ ၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးကို စတင္ဖြဲ႕စည္း လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္မၾကာမတင္မွာပဲ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ ဖြဲ႕စည္းကာ နယ္ခ်ဲ႕ကို နည္းလမ္းစံုနဲ႔ ပုန္ကန္လာၾကပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ကို ဖြဲ႕စည္းၿပီး ျပည္သူအားေပး ေထာက္ခံမႈနဲ႔အတူ နယ္ခ်ဲ႕ကို အၿပီးသတ္ေခ်မႈန္းကာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွာ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့ပါတယ္။

ေဖာ္ျပပါ နယ္ခ်ဲ႕ေတာ္လွန္ေရး ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာ ျပည္သူမပါဘဲ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသလား။ ဘာမွန္းညာမွန္း သိသိ၊ မသိသိ ျပည္သူဟာ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ရမယ္။ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေအာင္ နယ္ခ်ဲ႕ကို ေတာ္လွန္ရမယ္ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ ၾကတာပါ။

ဆိုေတာ့ ျပည္သူဟာ ဥပေဒကို သိခ်င္သိမယ္။ သိခ်င္မွလည္း သိမယ္။ သူတို႔က ဥပေဒကို သင္ယူတတ္ေျမာက္ လိုက္စားေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေကာင္းေစမယ့္ ဥပေဒ၊ ကိုယ့္ဘ၀ကို နိမ့္က်ေစမယ့္ ဥပေဒ ဆိုတာေလာက္ သိေနရင္ ျပည္သူေတြ တာ၀န္ေက်ပါၿပီ။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ပြဲမွာ ႏုိင္ငံေရးႏွိပ္ကြပ္မႈ ျပင္းထန္ေနတဲ့ၾကားက ဘယ္ပါတီကို မဲေပးရမယ္ ဆိုတာကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိရွိၿပီး ျပတ္ျပတ္သားသား မဲေပးခဲ့တာ ေမ့လို႔မရေသးပါဘူး။

ျပည္သူကို ဘာမွန္းညာမွန္းသိေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္

ဘာမွန္းညာမွန္း မသိတဲ့ ျပည္သူေတြကို ဒီအတုိင္းပဲ ပစ္ထားလိုက္ေတာ့မလား။ ဘာမွန္းညာမွန္း မသိတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ဟာ အသံုးခ်စရာ လက္နက္တစ္ခုလား။

စင္စစ္ တုိင္းျပည္တစ္ခု တိုးတက္တယ္ဆိုတာ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး တိုးတက္မႈႏႈန္းနဲ႔ တိုင္းတာတာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ ခ႐ိုနီအခ်ဳိ႕ အာဏာရွင္နဲ႔ေပါင္းၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ခ်မ္းသာေနပါတယ္။ သူတုိ႔ေဆြမ်ဳိး အသိုင္းအ၀ိုင္း ေငြေၾကးခ်မ္းသာလို႔ ႏုိင္ငံျခားမွာ ပညာသြားသင္ၿပီး ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူတို႔ လူလက္တစ္ဆုပ္စာကိုၾကည့္ၿပီး ျမန္မာျပည္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေနၿပီလို႔ ဘယ္သူကမွ မသတ္မွတ္ၾကပါဘူး။

ျပည္သူ႔ ပံုရိပ္ကသာ တုိင္းျပည္ကို ပံုေဖာ္ေပးတာပါ။ ဆင္းရဲမြဲေတတဲ့ ျပည္သူမ်ားလို႔ အဆင္းရဲဆံုးႏုိင္ငံလို႔ အသတ္မွတ္ခံ ခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အနိမ့္ဆံုးလည္း ျဖစ္ခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ ျပည္သူေတြ စာမတတ္ေျမာက္မႈကိုၾကည့္ၿပီး ပညာေရး နိမ့္ပါးတယ္။ မက်န္းမာတဲ့ ျပည္သူကို ေတြ႕ရွိၿပီး က်န္းမာေရး ညံ့ဖ်င္းတယ္။ ဒီလိုအသတ္မွတ္ ခံေနရတာ ရွက္စရာပါ။

ဆိုေတာ့ ျပည္သူကို ဘာမွန္းညာမွန္းသိေအာင္ နိုင္ငံေတာ္အစိုးရ အပါအ၀င္ Institutions ေတြ၊ ကြန္ရက္ေတြ၊ တာ၀န္သိ ျပည္သူေတြဟာ ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ ေပးၾကရမွာပါ။ အခုလည္း ယခင္အစိုးရမင္းမ်ား ေျပာေလ့ရွိသလို ျပည္သူဟာ စား၀တ္ေနေရးပဲ စိတ္၀င္စားပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးကို စိတ္မ၀င္စားပါဘူးလို႔ ဆိုလာျပန္ပါတယ္။ ဒါဟာ ျပည္သူကို အထင္အျမင္ေသးလို႔ ေျပာတာပါ။ တစ္နည္း ႏုိင္ငံေရးထဲ ျပည္သူပါမလာေအာင္ လမ္းလႊဲထားတာပါ။

ဒီကေန႔ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးနဲ႔ အသစ္ေရးဆြဲေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပါတီအခ်ဳိ႕က ျပည္သူကိုခ်ျပ၊ ရွင္းျပဖို႔ ေဆာင္ရြက္ေနပါၿပီ။ ဒါဟာ ျပည္သူကို ဗဟိုျပဳတဲ့၊ ျပည္သူ႔ဘက္မ်က္ႏွာျပဳတဲ့ မွန္ကန္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းမွန္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပည္သူေတြ ႏိုင္ငံေရး စိတ္၀င္စားလာရင္ ဘာမွန္းညာမွန္းသိတဲ့ ျပည္သူတစ္ေယာက္ တုိးလာမွာပါ။ ဒီလိုပဲ ဘာမွန္းညာမွန္းသိတဲ့ ျပည္သူေတြ တိုးပြားလာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကရမွာပါ။

ကားလမ္းကို မ်ဥ္းက်ားကျဖတ္ကူးေအာင္ အကူအညီမေပးဘဲ ေခ်ာင္းဖမ္းတာမ်ဳိး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ လွ်ပ္စစ္မီး အႏၲရာယ္အေၾကာင္း ပညာမေပးဘဲ မီးႀကိဳးမီးထေလာင္မွ အိမ္ရွင္ကို ဖမ္းတာမ်ဳိး မလုပ္သင့္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိး၊ ဆိုးက်ဳိးကို ရွင္းျပ၊ ဘာမွန္းညာမွန္းသိတဲ့ ျပည္သူေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးၾကရမွာ အားလံုးရဲ႕ တာ၀န္ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။

Eleven Media Group