တကယ္ခ်စ္ရဲ႕လား

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 10/25/2013 07:17:00 PM

လူေတြက ငါမွ ငါ့တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္တယ္လုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ တျခား လူေတြဟာ ငါ့ေလာက္ မခ်စ္ဘူးလုိ႔လည္း ေတြးၾကတယ္။ လူတုိင္းဟာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကို ကိုယ္ခ်စ္ၾကတာပဲ။ ေခြးခ်င္း ကိုက္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္အိမ္က ေခြးကို ကိုယ္ႏုိင္ေစခ်င္တာ။ ႏုိင္ငံခ်င္းယွဥ္လုိက္ရင္ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကို တျခားႏိုင္ငံထက္ သာခ်င္ၾကတာပဲ။ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကို ေစာ္ကားတာ၊ ကိုယ့္တုိင္းျပည္က ေနာက္မွက်န္ခဲ့တာ၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိးေတြ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္ေနတာ၊ ဘယ္သူကမ်ား ခံတြင္းေတြ႕ခ်င္ၾကပါ့မလဲ၊ ေဘာလံုးပြဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လက္ေဝွ႔ ထုိးရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံက ႏုိင္လုိက္ရမွ ေက်နပ္ၾကတယ္။ အရင္ကလို ျမန္မာႏုိင္ၿပီ သီခ်င္းေတြၾကားရဖို႔ ေဝးသြားခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံနဲ႔ တျခားႏိုင္ငံ ကန္တဲ့ ေဘာပြဲေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီး ထားၿပီး ၾကည့္ၾက၊ အားေပးၾကၿမဲ မဟုတ္လား။ ႐ႈံးမယ္မွန္း သိရက္နဲ႔ေတာင္ ႏုိင္မ်ားႏုိင္ခဲ့ရင္ ဆုိၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ၾကရတာ အေမာ၊ ေနာက္ဆံုး ေဘာလံုးပြဲ႐ႈံးလုိ႔ ၿပီးသြားရင္ေတာင္ စိတ္ထဲမွာ ကတုန္ကရီျဖစ္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တာ။ လက္ေဝွ႔ပြဲေတြကိုပဲ ၾကည့္ ကိုယ့္ဘက္က အလဲထိုးႏုိင္လုိက္ရင္ ေကာင္းလုိက္တာကြာ၊ ေတြ႕မေရွာင္ပဲ ဘယ္ရမလဲ၊ ေစာငမန္း ထိုးခ်က္ေတြ ေကာင္းလိုက္တာဆုိၿပီး စားၿမံဳ႕ျပန္ရတာ အေမာ။ လူပဲ … ကိုယ့္ႏုိင္ငံကို လူတုိင္းခ်စ္တယ္။
လူဟာ ပေရာ္ဖက္ဆာႀကီး ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မယ္။ အင္စတီက်ဴးရွင္းေတြ သိခ်င္မွ သိမယ္၊ ရယ္ဒီကယ္ေတြ ေျပာတတ္ခ်င္မွ ေျပာတတ္မယ္၊ မိုင္းဆက္ ဆုိတာေတြ နားလည္ခ်င္မွ နားလည္မယ္၊ ဒီမိုကေရစီဆုိတာ ဘာမွန္းေတာင္ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ျဖစ္ဖို႔ဆုိတာ ေဝလာေဝး၊ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကို ကိုယ္ခ်စ္ၾကပါတယ္။ အေမဟာ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ႀကီးျပင္းလာရၿပီး ေလးတန္းေတာင္ မေအာင္ေပမယ့္ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္တဲ့ေနရာမွာ ေအာက္စဖုိ႔ဒ္တို႔၊ ကိန္းဘရစ္တုိ႔က ဘြဲ႕ရလာသူေတြထက္ နိမ့္လိမ့္မယ္လုိ႔ မထင္ဘူး။ အေဖဟာ ဘဝ ေပးအေျခအေနေၾကာင့္ ဆုိက္ကားနင္းခဲ့ရေပမယ့္ ဝတ္လံုေတာ္ရမင္းထက္ တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဝတ္လံုေတာ္ရမင္းလုိ အေျခအေန အဆင့္အတန္းေတြဟာ တိုင္းျပည္ထက္ကို သူ႔ခံုေပၚက မဆင္းရဖို႔က အေရးႀကီးေနၿပီး အေဖကေတာ့ သူ႔လုိ ထိုင္ခံု မလုိလုိ႔ပါပဲ။ ပညာတတ္ေတြထဲမွာ ဒီလုိလူမ်ဳိးေတြ ရွိရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ဖရန္စစ္ေဘကြန္လုိ ပညာရွိျဖစ္ၿပီး လာဘ္စားခဲ့သူ၊ ေက်းဇူးရွိဖူးသူကို က်ဆံုးခ်ိန္မွာ ေသတြင္းတြန္းပို႔ခဲ့သူ၊ ကိုယ့္တက္လမ္းအတြက္ ေရႊနားေတာ္သြင္း ဧခ်င္းေတြ ေရးခဲ့သူဆုိရင္ေတာ့ ပညာမတတ္တာမွ ပိုေကာင္းဦးမယ္။
တခ်ဳိ႕ကလည္း ကိုယ္က အထက္စီးမွာေနရေတာ့ သူတို႔ေလာက္ တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္တဲ့သူမရွိဘူး ဆုိၿပီး ေအာ္ခဲ့ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီလူေတြကပဲ တုိင္းျပည္မွာ ဆန္ေတြေစ်းႀကီးခ်ိန္၊ ဆန္ေစ်းႀကီးတာ ဆန္ကုန္သည္ ႀကီးမ်ားတာဝန္ပဲ၊ အစိုးရတာဝန္ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာခဲ့ဖူးေသးတယ္။ အစိုးရ လုပ္ၿပီး ျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္တာ အစိုးရတာဝန္ မဟုတ္ဘူး ေျပာရဲခဲ့သူ ေတြကပဲ တုိင္းျပည္ကို သူတုိ႔ေလာက္ ခ်စ္တဲ့သူမရွိဘူးလုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တာ အေတာ္ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ ျပက္လံုးတစ္ခုေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလူေတြဟာ ဒုကၡဆုိတာကို တကယ္ ႀကံဳဖူးသူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလူေတြ က်ဆံုးခဲ့ တယ္ဆုိေပမယ့္ ဆင္ပိန္ ကြၽဲေလာက္ ရွိေသးတယ္။ င႐ုတ္သီးစပ္တာကို လူတုိင္းသိေပမယ့္ စားဖူးသူမွ တကယ္စပ္တာကို တကယ္သိတာ၊ မစားဖူးဘဲ စပ္တယ္ဆုိတဲ့ အသိက ဟာသအသိပဲ။ ဒီလူေတြက ဒုကၡဆုိတဲ့အစပ္ကို တကယ္မသိခဲ့ေတာ့ ခုထက္တုိင္ေအာင္ လိပ္ျပာသန္႔တဲ့အေၾကာင္း ေျပာရဲတုန္းပဲ။ လူေတြကလည္း ကိုယ့္အေပၚ ဘာေတြလုပ္ခဲ့ လုပ္ခဲ့ ေလခ်ဳိေသြးရင္ ယံုလုိ႔ေကာင္းတုန္းပဲ။
တုိင္းျပည္ကို လူတိုင္းခ်စ္ပါတယ္။ ငါက လႊတ္ေတာ္အမတ္ပဲ၊ ငါက အာဏာရပါတီပဲ၊ ငါက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ပဲ၊ တုိ႔ကမွ တုိင္းျပည္ကိုခ်စ္တယ္။ တိုင္းျပည္ကို ေခ်ာက္ထဲမက်ေအာင္ ကယ္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ စကားေတြက တကယ္တမ္းမွာ ကိုယ္ရည္ေသြးမႈေတြပါ။ တုိင္းျပည္ကုိခ်စ္ရင္ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ေဘးကို ကယ္တင္ရ၊ ကာကြယ္ရမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ တာဝန္ပဲ မဟုတ္လား။ ဒါကို မလုပ္ခ်င္ရင္ အစကတည္းက ဒီေနရာကို မယူဖို႔ပဲရွိတယ္။ တုိင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္ရင္ လူတိုင္း လူတုိင္း မွ်တမႈကို လိုလားရမယ္။ ငါက လူႀကီးမုိ႔ ပိုယူမယ္ဆုိတာ မရွိရပါဘူး။ ကိုယ့္ျပည္ကို တကယ္ခ်စ္ရင္ မဟတၱမဂႏၵီလုိ ၿခိဳးၿခံၿပီး ေနရဲရမွာေပါ့။ ဟိုခ်ီမင္းလုိ အ႐ိုးရွင္းဆံုး ေနရဲရမွာေပါ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလုိ ပိုင္ဆုိင္မႈ အနည္းဆံုး ေနရဲရမွာေပါ့။ ဘယ္လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြကမ်ား ပိုင္ဆိုင္မႈကို ျပရဲၾကလုိ႔လဲ။ အ႐ိုးရွင္းဆံုး ကိစၥမွာေတာင္ ဘာေၾကာင့္ မ႐ိုးသားရဲလဲဆုိတာ စိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ လီကြမ္ယုကို အတုိက္အခံပါတီေတြက မႀကိဳက္ၾကေပမယ့္ သူဟာ သူ႔ႏုိင္ငံကိုေကာင္း ေအာင္လုပ္ေပးထားတယ္။ အေရးအႀကီးဆံုး အခ်က္က သူဟာ သူ႔ႏုိင္ငံကို တကယ္ခ်စ္ၿပီး၊ သူ႔ႏုိင္ငံကို သူမ်ားထက္ သာေစခ်င္တာပဲ။ တစ္ေလာက အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ သူဝတ္တဲ့ ဂ်ာကင္အက်ႌနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူေျပာတာကို သေဘာက်မိတယ္။
‘ဒီအက်ႌက ေတာ္ေတာ္ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိတယ္။ ဒီအက်ႌခ်ဳပ္တဲ့ စက္ဆရာေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး’ ၊ ဟုတ္တယ္ အက်ႌတစ္ထည္ကို အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ သူ ဝတ္ခဲ့တာပါ။ သူ သစ္ပင္စုိက္ပြဲေတြ သြားတယ္၊ အက်ႌေတြကို ႐ႈိးနဲ႔မိုးနဲ႔ မဝတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူလာမယ့္လမ္းမွာ အပိုကုန္တဲ့ ေကာ္ေဇာခင္းဖို႔ မလိုပါဘူး။ သူ ေဆး႐ံုသြားတယ္၊ အျခားလူနာေတြလုိပဲ၊ သူ႔ အလွည့္ကို ထိုင္ေစာင့္တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဗီအုိင္ပီလုိ မလုပ္ဘူး။ အင္တာဗ်ဴးသူက ‘ကြၽန္ေတာ္မစၥတာလီရဲ႕ အိမ္ကို မေရာက္ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေရာက္ဖူးသူေတြက အိမ္ကို ျပင္ဆင္မြမ္းမံတာ မရွိဘူးေျပာတယ္’ ဆုိေတာ့ ‘ကက္ဘိနက္ အဖြဲ႕ကို မွာထားတယ္။ ငါေသရင္ ဒီအိမ္ကို ဖ်က္လုိက္ေတာ့’ လုိ႔ မစၥတာလီ က ဆုိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုလံုးမွာ သူဟာ သူ႔ႏုိင္ငံ က်႐ံႈးသြားမွာ အလြန္ပဲစိတ္ပူ ေနခဲ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက လူေတြ သူ႔လို စိတ္ပူတတ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လူတစ္ကိုယ္၊ တိုက္တစ္လံုး၊ ကားတစ္စီး စီမံကိန္းကို သြားရည္က်သြားၿပီး လီကြမ္ယုက သူ႔ျပည္ကို ေကာင္းေအာင္လုပ္ေနခ်ိန္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ေခါင္းေဆာင္ေတြက သူ႔ႏိုင္ငံမွာ ျမင္းပြဲ သြားေလာင္းေနခဲ့တယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမင္းပြဲေလာင္းတာထက္ ဆိုးတဲ့အျဖစ္ေတြက ႏိုင္ငံကို ခ်စ္တဲ့လူေတြရဲ႕ လက္ထဲကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ နန္းေတာ္တမွ် ခမ္းနားတဲ့ အိမ္ေတြကို ရပိုင္ခြင့္ပဲဆိုၿပီး ၿမိဳ႕ေတြတိုင္းမွာ လိုက္ေဆာက္ေနခ်ိန္၊ ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုေတြမွာ ျပည္သူေတြက ေဆးဝယ္သံုး ေနရတယ္။ ရပ္ကြက္ေတြမွာ ေက်ာင္းေတြဟာ ဂရန္မရွိသလို၊ ကန္စြန္းခင္းထဲမွာ ေရျမဳပ္ေနတုန္း။ ကိုယ္ခႏၶာ ႀကံ့ခိုင္သန္စြမ္းဖို႔ ေက်ာင္းအားကစားကြင္း ဆိုတာ ေဝလာေဝး။ ကေလးေတြရဲ႕ စာရိတၱကို ျပဳျပင္ေပးရမယ့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဆိုတာကလည္း သေဘၤာသားထက္ ဝင္ေငြေကာင္းသြားတယ္။ တခ်ဳိ႕မိဘေတြကေတာင္ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းဆရာပဲ လုပ္ခိုင္းမယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္ရင္ ေထာၿပီ ဆိုၿပီး အေတြးေတြက ပ်က္စီးကုန္တယ္။
ႏိုင္ငံေတာ္က ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ ေငြခ်ေပးရင္ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးကို ေဝစုေပးခဲ့ရတယ္။ သူ႔ဆီမွာ က်ဴရွင္ လာမတက္တဲ့ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းဆရာမက အတန္းထဲမွာ ပညာျပတယ္။ ဝန္ထမ္းဆိုတာ လုပ္ငန္းခြင္က ဘာအႀကံအဖန္မ်ား ရႏိုင္မလဲဆိုတာ ၾကည့္တတ္တဲ့ အဆင့္ထဲကို ေရာက္သြားတယ္။ ဒီလူေတြကို ဘယ္အရာက ဖ်က္ဆီးခဲ့တာပါလဲ။ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို သတိရတယ္။ သူ႔သီခ်င္းေတြထဲမွာ တပ္မေတာ္ သားေတြအတြက္ သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး။ ‘လွမ္းေနခ်င္သပ၊ အားတက္ မာန္ခ်ီ၊ ကြၽမ္းေလခင္ ႏွမထားခဲ့ျပန္သည္၊ စစ္ေျမဆီလွမ္း၊ လက္ကမ္းျပရမ္း၊ က်န္ေလၿပီ’ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေတြကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး နားေထာင္ခဲ့ဖူးတုန္းက တပ္မေတာ္သားေတြရဲ႕ဘဝကို အားက်မိခဲ့တယ္။ အခုေတာ့လည္း တပ္မေတာ္နဲ႔ ျပည္သူၾကား ဘယ္အရာက အျမင္မႈန္ဝါးေစပါသလဲ။ တပ္မေတာ္ကို ျပည္သူၾကားက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ျပည္သူ႔သားေတြအျဖစ္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျပန္ေတြ႕ရမယ့္ေန႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္လိုက္တာ။ တကယ္ ေတာ့ တပ္မေတာ္မွာ အျပစ္မရွိပါဘူး။ ‘ေတာႀကီး နက္ေမွာင္၊ ေတာင္ေခြ ရစ္ဆင္း၊ စစ္ခင္းေပမယ့္၊ တစ္ခါတေလ စာေခြ လာမလားလို႔၊ ေစာင့္စားရသည္ စစ္ေျမတစ္ေနရာဆီ’ သီခ်င္းေတြကို ျပန္ဆိုခ်င္လိုက္တာ။
ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ကိုယ္ခ်စ္တာေပါ့။ အိမ္ၾကက္ခ်င္း အိုးမဲသုတ္ၿပီး ခြပ္ဖို႔၊ ျပည္သူကို မခန္႔ေလးစားလုပ္ဖို႔ ဘယ္သူမွ စိတ္မကူးၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူေတြကို ခ်စ္ေအာင္ သင္ေပးတတ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ နင္ တစ္ဝက္၊ ငါ တစ္ဝက္၊ ဒီေတာေတြကို အကုန္ဖ်က္ မလုပ္ခိုင္းဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ တိုင္းျပည္ ပ်က္စီးတာပဲ၊ ငါတို႔ ပ်က္စီးတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေက်ာက္ေတြကို အကုန္သာတူး မလုပ္ၾကဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ တစ္ဘဝမွာ အခြင့္အေရးဆိုတာ တစ္ခါေလာက္ရတာ၊ ရသမွ်ဟာအကုန္ ငါ့ဟာ မလုပ္ၾကဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။
တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ အ႐ူးေတာင္ ေျပာတတ္ေသးတယ္။ ျပည္သူေတြက တင္ေျမႇာက္ခဲ့တဲ့ အစိုးရ၊ ျပည္သူေတြ ၀ိုင္းဝန္းေရးဆြဲခဲ့တဲ့ ဥပေဒဆိုတာ ေျပာဖို႔ေတာင္ မသင့္ေတာ့ခ်ိန္မွာ ျပည္သူ႔အတြက္ တကယ္တမ္းလုပ္ဖို႔ လိုအပ္လာပါၿပီ။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေခါင္းေပါင္းႀကီး ေဆာင္းရ႐ံုနဲ႔ အမတ္မျဖစ္သလို ဌာနတစ္ခုက အေရးႀကီးဆံုး ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ရလို႔လည္း ဝန္ႀကီးမဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္သူေတြ လိုအပ္ခ်က္၊ တိုင္းျပည္ ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို မေမာမပန္း၊ စိတ္ထဲမွာထည့္ထားၿပီး လုပ္ႏိုင္မွ အမတ္ေတြ၊ ဝန္ႀကီးေတြ ျဖစ္မွာပါ။ ဒီေနရာမွာ တိုင္းျပည္အတြက္ ေသရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေသရဲတယ္ဆိုတဲ့ သတၱိရွိမွ ျပည္သူ႔ေခါင္းေဆာင္ ေခၚထိုက္မွာပါ။
ေနာက္က် က်န္ရစ္ခဲ့ပါၿပီ။ အျမန္ေရာက္မယ္ဆိုရင္ စီးေနက် ခပ္ထံုထံု ဖိနပ္ေတြကို ခြၽတ္ပစ္ၿပီး ေျခဗလာနဲ႔ ေျပးခ်င္လည္း ေျပးရပါေစေပါ့။ ဒီအတြက္ေတာ့ စူးလာမယ့္ ဆူးေတြကို ထည့္တြက္ဖို႔ မလိုေတာ့ပါဘူး။ တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္ၾကရင္ေပါ့။
ေနသစ္နီ
The Voice Weekly