အေဟာင္းျပဳတ္မွ အဟုတ္ေျပာင္းမယ္

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 10/30/2013 06:37:00 PM

(Written by - အရွင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္))

ဘ၀မွာ ေနေရးဟာ အေရးႀကီးသလို ေသေရးကလည္း အေရးႀကီးတာပဲ၊ "ရွင္ေခ်ာင္ ေသက်ပ္၊ ရွင္က်ပ္ ေသေခ်ာင္" လို႔ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ႀကီးက ဆံုးမခဲ့တယ္။ ရွင္စဥ္အခါ ဘာသာေရး စည္းကမ္းေတြ ခ်ဳိးေဖာက္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန ေသခဲလို႔ဆိုတာ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ေနခဲ့ရင္ ေသတဲ့အခါ အက်ပ္အတည္းနဲ႔ ေတြ႕ရတတ္တယ္၊ ရွင္စဥ္အခါ ဘာသာေရး က်င့္၀တ္နဲ႔အညီ စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ခပ္က်ပ္က်ပ္ေနပါမွ ေသတဲ့အခါမွာ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္နဲ႔ ေသရတယ္၊ ၾကပ္မတ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ဘ၀မယိမ္းယိုင္ဖို႔ တည္ၿငိမ္ဖို႔၊ မတိမ္းေစာင္းဖို႔၊ တည့္တည့္မတ္မတ္ျဖစ္ဖို႔ သီလက ၾကပ္ေပးတယ္၊ သီလက အႀကီးအမွဴးျပဳ ၾကပ္ေပးလို႔ ႀကီးၾကပ္တယ္လို႔လည္း ဆိုႏုိင္တယ္။

ဒီဘက္ဘ၀ စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေနမွ ဘ၀ကူးတဲ့အခါ ဘ၀ကူးေကာင္းမယ္၊ စည္းမရွိ၊ ကမ္းမရွိ၊ အထိန္းအကြပ္မဲ့ ေပ်ာ္သလို ေခ်ာင္ေခ်ာင္ေနခဲ့ရင္ ဘ၀ကူး မေကာင္းႏုိင္ဘူး၊ ေနာင္ဘ၀ အက်ပ္ေတြ႕မယ္၊ အခက္ေတြ႕မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ၊ ဘ၀ဆိုတာ ေသာတာပန္ မျဖစ္မခ်င္း ဂတိမၿမဲေသးဘူး၊ လားရာဘ၀က စိတ္မခ်ရေသးဘူး၊ ေသာတာပန္ ျဖစ္ၿပီးပါမွ စိတ္ခ်ရတယ္၊ အဲဒီအတြက္ ဘာလိုလဲဆိုရင္ အေဟာင္းျပဳတ္ဖို႔ လိုပါတယ္၊ အေဟာင္းျပဳတ္မွ အဟုတ္ေျပာင္းပါမယ္၊ တကယ္ေျပာင္းပါမယ္၊ အမွန္ေျပာင္းပါမယ္၊ အမွန္အကန္ ေျပာင္းပါမယ္၊ ေသခ်ာေရရာတဲ့ ေျပာင္းျခင္းနဲ႔ ေျပာင္းပါမယ္၊ အေဟာင္းဆိုတာ ဘာလဲဆုိေတာ့ အနမဂတဂၢ သံသရာက စြဲကပ္ပါလာတဲ့ ေဟာင္းႏြမ္းလွေပမယ့္ မေဆြးျမည့္ႏုိင္တဲ့ အပါယ္မ်ဳိးေစ့ ငါဆိုတဲ့ သကၠာယဒိ႒ိ၊ အတၱဒိ႒ိပါ၊ အဲဒီ ငါ...ငါ...ငါဆိုတဲ့ အတၱအေဟာင္း ျပဳတ္ပါမွ အဟုတ္ေျပာင္းမွာပါ။
ဘ၀အကူးအေျပာင္း အေရးႀကီးသလို ႏုိင္ငံေရးအကူးအေျပာင္းကလည္း အေရးႀကီးပါတယ္။ မိမိတို႔ ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးေခတ္မွာ ၁၉၄၈၊ ၁၉၆၂၊ ၁၉၈၈၊ ၂၀၁၁ အကူးအေျပာင္းႀကီး ေလးႀကိမ္ခန္႔မွ် ရွိခဲ့ၿပီ၊ ၁၉၄၈ ဒီမိုကေရစီ အကူးအေျပာင္းက မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူးပဲ ဆိုရမွာပါ။ ၁၉၆၂၊ ၁၉၈၈ ကေတာ့ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲလို႔ တန္းတူႏုိင္ငံေတြရဲ႕ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေလာက္ ေနာက္က်က်န္ခဲ့တယ္။ အခု ၂၀၁၁ မွာေတာ့ သမိုင္းဘီး တစ္ပတ္ျပန္လည္ ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ ေခတ္တစ္ခုကို ေျပာင္းခဲ့ျပန္ၿပီ။

ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ အႏုပညာရပ္တစ္ခုလို႔ ဆိုေကာင္းဆုိႏုိင္လိမ့္မယ္။ အႏုပညာဆိုတာ သုခုမပညာ၊ သိမ္ေမြ႕တယ္၊ အႏုစိတ္တယ္၊ အႏုသေဘာေဆာင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚစုနဲ႔ ၈၈ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြက သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕နဲ႔ သတိႀကီးစြာ၊ စိုးရိမ္မႈႀကီးစြာ ကိုင္တြယ္ေနၾကသလားပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေရြ႕က လိပ္သြားႏႈန္းနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ သည္းခံႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အမ်ားျပည္သူေတြရဲ႕ ဘ၀မွာေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္း ႀကီးျမင့္မႈဒဏ္ကို ခံရတာကလြဲလို႔ ဘာမွ် ေကာင္းက်ဳိးတစ္စံုတစ္ရာ မေျပာင္းလဲေတာ့ အေျပာင္းအလဲဆိုတာကို မယံုၾကည္သလို ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြအေပၚ အားကိုးအားထား မႈကလည္း ေလ်ာ့က်လာတယ္၊ ေမွ်ာ္သာေမွ်ာ္ ေပၚမလာေတာ့ စိတ္ကုန္လာၾကတယ္။ အဟုတ္ေျပာင္းမွာလားဆိုတာ ယံုဖို႔ခက္လာတယ္။ အဟုတ္ေျပာင္းခ်င္ရင္ေတာ့ အေဟာင္းျပဳတ္မွ ျဖစ္မွာ။ အေဟာင္းျပဳတ္မွ အဟုတ္ေျပာင္းမွာ။ အေဟာင္းျပဳတ္မွဆိုေတာ့ လူေဟာင္း၊ မူေဟာင္း၊ အက်င့္ေဟာင္း၊ စိတ္ဓာတ္ေဟာင္း၊ အေတြးအေခၚေဟာင္း၊ အယူအဆေဟာင္း၊ အစြဲအလမ္းေဟာင္း၊ ဘယ္အေဟာင္းေတြ ျပဳတ္ရမွာလဲ။
ဦးစြာပထမ လူကိုၾကည့္ေတာ့ လက္ရွိ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းနဲ႔ ဌာနဆုိင္ရာ အႀကီးအကဲပိုင္းမွာ လူေဟာင္းက ရာခိုင္ႏႈန္း ၉၀ ခန္႔ရွိတယ္။ ဒါေတြအားလံုး ျပဳတ္ရမွာလား၊ လူသစ္ဘက္မွာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္ကို တကယ္ ဦးေဆာင္စီမံခန္႔ခြဲႏုိင္မယ့္ လူသားအရင္းအျမစ္က ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ အၫြန္႔ခ်ဳိးခံထားရေတာ့ သို႔မဟုတ္ အျမစ္ျပဳတ္လုနီးနီး တူးၿဖိဳခံထားရေတာ့ လူသစ္ဘက္မွာလည္း ႏုိင္ငံတစ္ခုလံုး အတုိင္းအတာနဲ႔ဆုိရင္ ႏုိင္ငံယႏၲရားတစ္ခုလံုး အဆင့္မီမီ လည္ပတ္ေအာင္ ေမာင္းႏွင္ႏုိင္ဖို႔ မလံုေလာက္ဘူးလို႔ ဆိုရမွာပဲ။

မွ်ေျခအရ အေဟာင္းထဲမွာလည္း အေကာင္းရွိႏုိင္တယ္။ အသစ္ထဲမွာလည္း အဆိုးရွိႏုိင္တယ္။အေကာင္းအဆိုးကေတာ့ ဒြန္တြဲေနမွာ ဓမၼတာပဲ၊ ဒီေတာ့ ဘာသာေရးမွာ သႆတဒိ႒ိ၊ ဥေစၦဒဒိ႒ိ အစြန္းႏွစ္ပါး လြတ္ဖို႔လိုသလို လက္ရွိ မိမိတို႔ႏုိင္ငံေရးမွာလည္း ယင္းအစြန္းႏွစ္ပါး လြတ္ဖို႔လုိလာတယ္။ အေဟာင္းေတြခ်ည္းပဲ ခရီးဆက္မယ္ဆိုရင္ သႆတဒိ႒ိ အစြန္းထြက္တယ္။ အေဟာင္းေတြကို အကုန္ျဖဳတ္၊ အသစ္ေတြခ်ည္းပဲ စခန္းသြားမယ္ဆိုရင္လည္း ဥေစၦဒဒိ႒ိ အစြန္းထြက္သြားမယ္။ အေဟာင္းနဲ႔အသစ္ ႏုိင္ငံ့အက်ဳိးဆိုတဲ့ ဘံုရပ္တည္ခ်က္အေပၚမွာ တူညီစြာ ရပ္တည္ကာ သင့္ေလ်ာ္သလိုသြားမွ အစြန္းႏွစ္ပါး လြတ္ၿပီး မဇၩိမပဋိပဒါ က်မယ္ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဟာင္းထဲမွာ အနီးကပ္ဆံုးဥပမာ အင္ဒိုနီးရွား သမၼတဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း ယူဒိုယုိႏိုတို႔လို တိုင္းျပည္အက်ဳိးကို တကယ္ေဆာင္ရြက္ႏုိင္စြမ္းရွိတဲ့ စိတ္ေစတနာစြမ္း၊ သတိၱဗ်တိၱစြမ္းရွိတဲ့ ပုဂိၢဳလ္မ်ဳိးေတြပါဖို႔ေတာ့ လိုအပ္တယ္။

မူဆိုတာေတာ့ မူ၀ါဒ၊ စည္းကမ္း ဥပေဒေတြပါပဲ။ ဥပေဒရဲ႕ အဓိပၸာယ္က ျပည္သူကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔၊ ျပည္သူ႔ အက်ဳိးေဆာင္ဖို႔၊ ျပည္သူကို စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာျဖစ္ေအာင္ ကူညီေဆာင္ရြက္ဖို႔ ဒီအဓိပၸာယ္ ထြက္ရမယ္။ အဲဒီအဓိပၸာယ္ကို မေဆာင္တဲ့ ျပည္သူကို ဖိႏွိပ္လိုတဲ့၊ ႏွိပ္စက္လိုတဲ့၊ ဒုကၡေပးမယ့္ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕လက္သံုးေတာ္သန္လ်က္ ဥပေဒေဟာင္းေတြကိုေတာ့ အကုန္ျဖဳတ္ေပး၊ ဖ်က္ေပးရမယ္။ အခု ၂၀၀၈ နာဂစ္အေျခခံ ဥပေဒႀကီးဟာလည္း ျပည္သူဘက္က မရပ္တည္ဘူး၊ ျပည္သူတို႔ ေကာင္းက်ဳိးကို မၾကည့္ဘူးလို႔ ပညာရွင္တို႔က ဆိုၾကတယ္။ ျပည္သူလူထု အက်ဳိးစီးပြားကို ထိခိုက္နစ္နာေစမယ့္ ဥပေဒေဟာင္းမွန္သမွ်ကေတာ့ အကုန္ဖ်က္ေပး၊ အကုန္ျဖဳတ္ေပးရမယ္။ အခု NLD က ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုနဲ႔စပ္လို႔ ျပင္ဆင္လိုတဲ့အခ်က္ ၁၀၀ ေက်ာ္ရွိေၾကာင္း ထုတ္ျပန္ထားတယ္။ တခ်ဳိ႕က ၁၅၀ ေက်ာ္ ရွိေၾကာင္း ဆိုတယ္။ ျပည္သူအမ်ားစုကေတာ့ ဘာဥပေဒမွ သိပ္နားလည္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဥပေဒပညာရွင္ေတြက ဥပေဒနဲ႔စပ္လို႔ ျပည္သူေတြကို အေရးႀကီးတဲ့ ဥပေဒေတြ ထိုက္သင့္သေလာက္ သိရွိနားလည္ေအာင္ ျပည္သူ႔အက်ဳိးေဆာင္ေပးဖို႔ လိုလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ အေရးႀကီးတဲ့ ႏုိင္ငံေရးပဲ။

အက်င့္ေဟာင္းေတြကေတာ့ ယခင္ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ တုိင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္ခဲ့သူေတြ ကိုယ္က်ဳိးရွာမႈ၊ အဂတိလုိက္စား အက်င့္ပ်က္ ျခစားမႈေတြပဲ။ တုိင္းျပည္ မြဲရတယ္ဆုိတာ အဲဒီအက်င့္ပ်က္မႈေတြက အဓိက အခ်က္ေတြပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈကို တုိက္ဖ်က္မယ္ဆိုရင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္း၊ တရားစီရင္ေရးပိုင္းမွာ ရွိေနတဲ့ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ အဂတိလိုက္စားမႈ၊ အက်င့္ပ်က္ ျခစားမႈဆိုတဲ့ အက်င့္ေဟာင္းေတြ ျပဳတ္ေအာင္ အဓိက တိုက္ဖ်က္ၾကရမွာ။ အေဟာင္းျပဳတ္မွ အဟုတ္ေျပာင္းမယ္ဆိုတာ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အဲဒီအက်င့္ေဟာင္းေတြက အဓိကပဲ။ ေနာက္ထပ္ အေရးႀကီးတာက သူတို႔နဲ႔ ႏြယ္တဲ့ မ်ဳိးဆက္လူသစ္တန္းေတြမွာလည္း အတုျမင္ အတတ္သင္ဆိုသလို အဲဒီအက်င့္ဆိုးေတြပါ မလာဖို႔ လိုအပ္တယ္။

၂၀၁၂၊ ၂၀၁၃ အတြင္းမွာ ရခုိင္ မိတီၳလာစတဲ့ ဘာသာေရး လူမ်ဳိးေရးအသြင္ယူ ပဋိပကၡေတြ။ ၂၀၁၃၊ ၁၀ လပိုင္းမွာ တစ္ႏုိင္ငံလံုး ခ်ိန္ကုိက္ေပါက္ကြဲလုိက္တဲ့ ဗံုးေတြ၊ ဒါေတြဟာလည္း ယခင္အစိုးရေတြရဲ႕လက္ထက္ ကတည္းက ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ အက်င့္ဆိုး အက်င့္ေဟာင္းေတြပါ။ ဒီအေဟာင္းေတြလည္းျပဳတ္မွ အဟုတ္ေျပာင္းမွာ။ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကာလမွာ ျပည္သူေတြမွာလည္း အက်င့္ေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ စည္းကမ္းပိုင္းေတြ ယိုယြင္းပ်က္စီးကုန္တယ္။ ျပည္သူေတြဘက္ကလည္း အဲဒီအက်င့္ေဟာင္း၊ စိတ္ဓာတ္ေဟာင္းေတြ ျပဳတ္ဖို႔၊ ျပင္ဖို႔လိုတယ္။

စိတ္ဓာတ္ေဟာင္း ဆိုတဲ့ေနရာမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းဆိုင္ရာ ပုဂိၢဳလ္ေတြနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ ခ႐ိုနီေခတ္ပ်က္ သူေဌးေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြက အဆိုးဆံုးပဲ။ ႏုိင္ငံတစ္ခုလံုးရဲ႕ပိုင္ဆုိင္မႈ တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္က သူတို႔လက္ထဲမွာ ေရာက္သြားၿပီး တုိင္းျပည္ကေတာ့ အခြံပဲ က်န္တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ကမၻာ့တန္း၀င္ သူေ႒းႀကီးေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ျပည္သူသန္း ၆၀ မွာေတာ့ ဆင္းရဲတြင္းက နက္သထက္ နက္သြားတယ္။ ႏုိင္ငံေရးကို စီးပြားျဖစ္လုပ္လိုတဲ့ ႏုိင္ငံေရး လုပ္စားလိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ဒီစိတ္ဓာတ္ေတြဟာ ၀ိသမေလာဘ မသမာတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြပဲ။ အဲဒီ စိတ္ဓာတ္ေဟာင္းေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းဆိုင္ရာ အစိုးရပိုင္းမွာေရာ၊ အျခားဌာနဆိုင္ရာ အႀကီးအကဲေတြမွာေရာ ျပဳတ္ဖို႔၊ ျဖဳတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ လူနဲ႔မူက ခြဲလို႔မရဘူး။ လူျပဳတ္မွ မူျပဳတ္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ လူပါ ျဖဳတ္တန္က ျဖဳတ္ရမွာပဲ။ ဒီအေဟာင္းေတြျပဳတ္မွ အဟုတ္ေျပာင္းမွာပဲ။

စိတ္ဓာတ္ထဲကေန အေတြးအေခၚေတြ အယူအဆေတြ ထြက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအေတြးအေခၚ အယူအဆေတြကပဲ စိတ္ဓာတ္ကို ဦးေဆာင္သြားတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ တုိင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြရဲ႕ ကိုယ့္အက်ဳိး ကိုယ့္စီးပြားကိုသာ တစ္ဖက္သတ္ေတြးတဲ့ အေတြးအေခၚ ေဟာင္းေတြ တိုင္းျပည္ကို ငါတို႔အုပ္စုက ဦးေဆာင္မွသာ ျဖစ္မယ္၊ ႏုိင္ငံေရးမွာ ငါတုိ႔ပါမွ ျဖစ္မယ္လို႔ ယူဆေနတဲ့ အယူအဆေဟာင္းေတြ ျပဳတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြ လုပ္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ သူတို႔တစ္ေတြအတြက္ ဘ၀ပေဒသာပင္ ေပါက္ခဲ့တာျဖစ္ေတာ့ ဒီလိုႏုိင္ငံေရး လုပ္ရတဲ့အေပၚမွာ ဥပါဒါန္ ျပင္းျပင္းနဲ႔ စြဲလမ္းေကာင္းစြဲလမ္း ေနပါလိမ့္မယ္။ အင္မတန္ ဆိုးရြားလွတဲ့ အဲဒီအစြဲအလမ္း ေဟာင္းေတြလည္း ျပဳတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ အေဟာင္းျပဳတ္မွ အဟုတ္ေျပာင္းပါလိမ့္မယ္။

အေစာပိုင္းမွာ ေျပာၾကတာက ႏုိင္ငံေရးကေတာ့ ေျပာင္းပါရဲ႕။ စီးပြားေရးက မေျပာင္းဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ႏုိင္ငံမွာ တကယ့္စီးပြားေရးက ဦးပိုင္စီးပြားေရးနဲ႔ ခ႐ိုနီစီးပြားေရးပဲရွိတာ။ သာမန္အရပ္သားမွာ စီးပြားေရး မရွိဘူး။ ထမင္းစားဖို႔ေလာက္ပဲ ရွိတာ။ ဒီေတာ့ ဦးပိုင္စီးပြားေရး၊ ခ႐ိုနီစီးပြားေရး၊ အရပ္သား စီးပြားေရး သံုးခု အခ်ဳိးညီသြားမွ ႏုိင္ငံ့စီးပြားေရးက ေျပာင္းမွာ။ အဟုတ္ေျပာင္းဖို႔ဆုိရင္ အေဟာင္းျပဳတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
eleven media group