သန္လ်င္ GTC က အတြဲကိစၥ ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္ရွိသလဲ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 7/31/2013 04:12:00 PM

မၾကာေသးမီက တကၠသိုလ္ တစ္ခုမွာ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးနဲ႔ ေက်ာင္းသူ တစ္ဦး မဖြယ္မရာလုပ္ေနတဲ့ ဗီဒီယို မွတ္တမ္းကိစၥ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ျပႆနာ ရွင္းေနၾကတာကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ျပဳသူေတြကျပဳ၊ ျပသူေတြ က ျပ၊ ေဖာ္သူေတြ ေဖာ္၊ ေလွာ္သူေတြ ေလွာ္၊ ေအာ္သူေတြ ေအာ္ၿပီးမွ ဟိုလိုလို သည္လိုလို လုံးေထြးၿပီး သူ႔ဘက္၊ ကိုယ့္ဘက္ ကာလိုက္တာေတြကို စိတ္ညစ္ဖြယ္ ၾကားေနရပါတယ္။

ဂ်ပန္မွာ ဝန္ႀကီး တစ္ဦးက တံတားၿပဳိေတာ့ သူ႔မွာ တာဝန္ရွိပါတယ္ဆိုၿပီး ဝန္ႀကီးဘဝက ႏုတ္ထြက္ သတဲ့။ ေက်ာင္းေတြမွာ ဒီလို ေက်ာင္းသားေတြ မဖြယ္မရာ လုပ္ေနတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကြၽန္မတို႔မွာ တာဝန္ရွိပါတယ္ လို႔ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဝန္ႀကီး မေျပာနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ေတြေတာင္ ႏုတ္ထြက္ ၾကမယ္ မထင္ပါဘူး။ အဲဒီအစား ရာထူးနဲ႔ ေနရာ ျပဳတ္မွာေၾကာက္လို႔ အေသအလဲ ခုခံ ကာကြယ္ၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

တကၠသိုလ္ေတြ၊ ေကာလိပ္ေတြ ပ်က္စီးတယ္လို႔ ေအာ္သံေတြ ၾကားေနရ တာ ႏွစ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ ပထမဦးဆုံး ေက်ာင္းနဲ႔ တူတဲ့ ေက်ာင္းေတြ ျဖစ္ရဲ႕လား ျပန္စစ္ေဆးၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ၿမဳိ႕ထဲစုၿပီး မဟုတ္တ႐ုတ္လုပ္မွာ စိုးရိမ္လို႔ ၿမဳိ႕ျပင္ေတြထုတ္၊ ဇနပုဒ္ ကို ႏွင္လိုက္ေတာ့ လူမျမင္ သူမျမင္ရတဲ့ ေနရာေတြမွာ အေျခအေန ပိုးဆိုးသြားေစတာ ေစတနာလို႔ ေခၚႏိုင္သလား။

တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ဆိုတာ ပညာဆည္းပူးရာ၊ ရွာမွီးရာ၊ ဖလွယ္ရာ၊ မွ်ေဝရာ လြတ္လပ္ေသာ ေနရာ တစ္ေနရာလို႔ လက္ခံၾကတယ္။ တကၠသိုလ္ မွာ ပညာရွင္ေတြ ရွိရတယ္။ ေဟာေျပာ ပို႔ခ်တာေတြ လုပ္ရတယ္။ စာအုပ္ စာတမ္းေတြ အျပည့္အစုံ ထားေပးရတယ္။ ေခတ္သစ္မွာ ဆိုရင္ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္ေတြ အလွ်ံအပယ္ ရယူႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးထားရတယ္။ ပညာရပ္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ခြင့္၊ စာတမ္းဖတ္ခြင့္၊ ေဆြးေႏြး ဖလွယ္ခြင့္ေတြ ေပးရတယ္။ ရရွိလာတဲ့ ရလဒ္ေတြကို စီးပြားေရးသမားေတြ၊ လုပ္ငန္းရွင္ေတြက လာၿပီး ေလ့လာၾကရတယ္။ ပညာရွင္ေတြကို သူတို႔က ေတာ္ေကာက္ၿပီး ေျမႇာက္စားရတယ္၊ ေနရာ ေပးရတယ္။ ပညာ ရွာမွီးေနသူေတြကလည္း ငါတို႔ကို ထင္ေပၚရင္ စင္ေတာ္က ေကာက္မွာပဲ ဆိုတဲ့ အသိေတြနဲ႔ ႀကဳိးစား အားထုတ္ျပရတယ္။

တကၠသိုလ္ဆိုတာ စာေပ ေလ့လာႏိုင္တဲ့ စာသင္ခန္း ေကာင္းေကာင္း၊ တကယ္ေတာ္ တကယ္ တတ္ၿပီး တကယ္ ဦးေဆာင္ လမ္းညႊန္ သင္ျပႏိုင္တဲ့ ဆရာေကာင္းေတြ ရွိရတယ္။ ပညာ ေလ့လာ ရွာမွီးစရာ ရည္ညႊန္း စာၾကည့္တိုက္ေတြ၊ သုေတသန ဌာနေတြ ရွိရတယ္။ ပညာရွင္ႀကီးေတြ လာေရာက္ ေဟာေျပာ ပို႔ခ်တာကုိ တေလးတစား လာေရာက္ ဆည္းပူး နာယူတတ္သူေတြ ရွိရတယ္။ သုေတသနျပဳဖို႔ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြ က အရင္းအႏွီးစိုက္ထုတ္ၿပီး တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ေတြက ေက်ာင္းသား စိုက္ကာ ေလ့လာ သုေတသန ျပဳေနတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ ရွိရတယ္။ ေက်ာင္း ကို ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ပညာ ေလ့လာ ရွာမွီးႏိုင္ ဖို႔ ေနထိုင္စရာ အေဆာင္ေတြ၊ စားေသာက္ဖို႔ အစီအစဥ္ေတြ၊ သြားလာဖို႔ အစီအစဥ္ေတြ ဖန္တီးေပးထားရတယ္။ အျခားကိစၥေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို အေဆာင္ေတာင္ မထားႏိုင္ပဲ၊ ေခြးတိုးဝက္ဝင္ ေနခ်င္သလိုေန၊ စားခ်င္သလို စား ဆိုၿပီး ပစ္ထားတာ ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ ၾကာေနၿပီလဲ။ ေက်ာင္းနဲ႔ မတူတဲ့ ေက်ာင္းေတြကို ဖန္တီးေပးၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းလို႔ သေဘာမထားတာ ဟာ ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္ ရွိပါသလဲ။

တကၠသိုလ္က ဆရာေတြဆိုတာ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ သိကၡာမွာ စံျပ ျဖစ္ေန ရမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အနာဂတ္ရဲ႕ လူႀကီးလူေကာင္းေတြ ကို ေလ့က်င့္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးေနတဲ့ အေျခခံက်ေသာေနရာ ျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ ဆရာေတြကအစ ကိုယ့္ ေက်ာင္းသားကို က်ဴရွင္ေခၚသင္၊ က်ဴရွင္တက္ရင္ တစ္မ်ဳိး၊ မတက္ရင္ တစ္မ်ဳိး အမွတ္နဲ႔ ေအာင္ခ်က္ကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ျပဳျပင္ ေျပာင္း လဲေပးတယ္ ဆိုတာေတြ၊ ေက်ာင္းမတက္ဘဲ ေအာင္တယ္ ဆိုတာေတြ၊ စာတမ္းေတြ၊ က်မ္းေတြကအစ ျပင္ပမွာ သြားအပ္ၿပီး ေရးခိုင္းတာေတြ၊ ပိုက္ဆံေပးရင္ ဘာမဆို ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိး၊ အက်င့္စ႐ိုက္ မ်ဳိးေတြကို ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ထဲ၊ ရင္ထဲ အသည္းထဲ စြဲသြားေအာင္ လုပ္ေနတာဟာ ပညာေရးကို စနစ္တက် ဖ်က္ဆီးတယ္လို႔ မေျပာရင္ ဘယ္လို ေျပာရမလဲ။ အက်င့္စ႐ိုက္ေကာင္းတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြ ရွိႏိုင္ေပမယ့္ ငါးခုံးမ တစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလုံး ပုပ္ေနရတဲ့ တကၠသိုလ္ ပညာေရး စနစ္ကို ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲဖို႔ ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္ရွိပါ သလဲ။

ေက်ာင္းေတြ၊ ဆရာေတြအျပင္ ေက်ာင္းသားေတြမွာလည္း ေက်ာင္းသားနဲ႔ တူေအာင္ ဆင္ျခင္ေနဖို႔ လိုပါတယ္။ အေနအထိုင္ မတတ္ေတာ့ နဂိုကတည္း ကမွ အထင္ႀကီး ေလးစားမႈ မရႏိုင္တဲ့အထဲ ပိုၿပီးေတာ့ လက္ညႇဳိးထိုး စရာ ျဖစ္ေတာ့တာေပါ့။ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ဆိုတာ တစ္ခ်ိန္ က တန္ဖိုးထားၿပီး အလြန္ ေလးစားၾကတယ္။ ပညာတတ္ကလည္း ရွားတာ ကိုး။ ခုေတာ့ ဘြဲ႕ရဆိုတာ အေဝးသင္နဲ႔ တစ္မ်ဳိး၊ စာေပးစာယူ ဆိုတာနဲ႔ တစ္ဖုံ၊ ေဒသေကာလိပ္ ဆိုတာနဲ႔ တစ္နည္း စက္ေတြနဲ႔ လွိမ့္ထုတ္သလို ထုတ္ထားျခင္း ခံရတာေၾကာင့္ ပညာတတ္ဆိုတာ ဆိုကၠား နင္းစားတဲ့ သူေတာင္ ဘြဲ႕ရလို႔ လက္မေထာင္ႏိုင္တဲ့ေခတ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ပညာတတ္ေတြ တိုင္းျပည္မွာ မ်ားလာတာ၊ ပညာ မသင္ရ၊ ပညာ မတတ္တာ ထက္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေရအတြက္သာ မ်ားၿပီး အရည္အခ်င္း မရွိတဲ့ ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္ေတြ ေမြးထုတ္ေပးေနတာ ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္ရွိပါသလဲ။

တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ဆိုတာ အနာဂတ္ကို ဦးေဆာင္မယ့္သူေတြကို ေမြး ထုတ္ေပးရာ ေနရာလို႔ ကမၻာ့ထိပ္သီး တကၠသိုလ္ႀကီးေတြကေတာ့ ဂုဏ္ယူ ဝင့္ၾကြားၾကတယ္။ ဆိုကၠားဆရာ၊ လမ္းေဘး ေစ်းေရာင္း၊ ကုန္ထမ္း ဘြဲ႕ရေတြကို ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္တာကိုေတာ့ ဘယ္တကၠသိုလ္ကမွ ဂုဏ္ယူမယ္ မထင္ပါဘူး။

အရည္အခ်င္း ျပည့္ဝသူေတြကို အမွန္တကယ္ ေမြးထုတ္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္း ဆိုရင္၊ အရည္အခ်င္း အမွန္တကယ္ရွိတဲ့ ဆရာေတြက ေလ့က်င့္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးတဲ့ ေနရာျဖစ္ရင္၊ အရည္အခ်င္း ျပည့္ဝလာ တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို တိုင္းျပည္ကလည္း သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ေတာ္တည့္ မွန္ကန္စြာ ေနရာ ေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ျပႆနာ မရွိႏိုင္ပါဘူး။

တကၠသိုလ္မွာ အေဆာင္ေနတယ္ဆိုတာ ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသား နီးစပ္မႈ ရွိေအာင္၊ အခ်ိန္မေ႐ြး ပညာေတြ ေလ့လာ ေဆြးေႏြးႏိုင္ေအာင္၊ တိုင္ပင္ၿပီး အကူအညီ ရယူႏိုင္ေအာင္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ခုေတာ့ ေက်ာင္းလာတဲ့ သူေတြကို အေဆာင္လည္း မေပးႏိုင္ဘဲ ေနခ်င္တဲ့ ေနရာမွာေန၊ လာခ်င္မွလာ၊ မလာရင္ အျပစ္၊ လာရင္လည္း စိတ္ညစ္ေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကို ေက်ာင္းေနေပ်ာ္ၿပီး စာေတာ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား စဥ္းစားစရာပါ။

ေက်ာင္းကို လာတယ္ဆိုတာ ပညာကို ဦးတည္လာမယ္။ ပညာနဲ႔ ပတ္သက္ တာကို လာယူတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ပညာဆိုတာ ေက်ာင္းစာ သက္သက္ကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကၠသိုလ္မွာ ပညာဆိုတာ လူမႈ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး၊ အသင္းအဖြဲ႕ႏွင့္ ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္႐ြက္တတ္ေရး၊ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေလးစားတတ္ေရး၊ လူႀကီးလူေကာင္း ပီသစြာ ေနထိုင္ စားေသာက္တတ္ေရး ဆိုတာေတြကိုလည္း ကိုလိုနီေခတ္ ကတည္းက ေလ့က်င့္ ျပဳစုေပးခဲ့ၾကတယ္။

ေခတ္သစ္မွာ ဆရာက က်ဴရွင္ျပလို႔ တပည့္က မေလးစား၊ ေက်ာင္းသား အခ်င္းခ်င္း ေပါင္းသင္း စုစည္း လႈပ္ရွားႏိုင္စရာ အသင္းအဖြဲ႕ကလည္း မထြန္းကား၊ ေက်ာင္းထဲ ေရာက္လာကတည္းက မ်က္လုံးေဒါက္ေထာက္ ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ ခံေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ဘဝဟာ လြတ္လပ္မႈ ကင္းၿပီး ဒီမိုကေရစီ ပညာေရးနဲ႔ အလွမ္းေဝးမယ္ ထင္ပါတယ္။

ဒီမိုကေရစီ ပညာေရးဆိုတာ ပရမ္းပတာ လုပ္ခြင့္ကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ပညာကို ေလးစား၊ အျပန္အလွန္ တန္ဖိုးထား၊ အထိန္းအခ်ဳပ္ ကင္းၿပီး လြတ္လပ္စြာ ပညာရွာခြင့္ရဖို႔ ေျပာတာပါ။ သတ္မွတ္ထားတာပဲ ဖတ္၊ ေျပာ ထားတာ ျပန္ေရး၊ စာထဲကအတိုင္းပါမွ အမွတ္ေပး စနစ္နဲ႔ တစ္လမ္းသြား ပညာေရးစနစ္ကို ဒီမိုကေရစီ ပညာေရးလို႔ မသတ္မွတ္ပါဘူး။ အားလုံး ေကာင္းခ်င္ရင္ တစ္ေနရာတည္း ျပဳျပင္လို႔ မရပါဘူး။ ေက်ာင္း၊ ဆရာ၊ ေက်ာင္းသားအျပင္ စနစ္ကို မျပင္သမွ် ျမန္မာ့ ပညာေရးေလာက တိုးတက္ၿပီလို႔ ေျပာစရာ မျမင္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ။

မိဘတစ္ဦး


The Voice Weekly