ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ ဘ၀ လမ္းဆုံ
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
- 7/05/2013 11:39:00 AM
အလုပ္လာေခၚတဲ့ ကားေရာက္လာလို႔ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြ (ဓာတ္ပုံ – သန္းထိုက္ဦး / ဧရာ၀တီ)
က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံက ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္သြားရင္ ေန႔တိုင္းလိုလို လမ္းဆုံ မီးပြိဳင့္ တခုရွိတဲ့ လမ္းတလမ္းကပဲ သြားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလမ္းဆံု မီးပြိဳင့္ကို ေရာက္လာၿပီ ဆိုရင္ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕ထဲကို ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အမွတ္အသား တခုလိုပါပဲ၊ စိတ္ထဲမွာ အလိုလို သိလာတယ္။ မီးပိြဳင့္ကို ေက်ာ္ရင္ပဲ ၿမိဳ႕ထဲအ၀င္၀က က်ဳံးနဲ႔ ၿမိဳ႕႐ိုးေတြကို ျမင္ေနရၿပီ။
အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကေန ဒီလမ္းဆံုမီးပိြဳင့္မွာ ျဖတ္သန္းသြားလာ ေနၾကသလို၊ တခ်ဳိ႕ၾကေတာ့လည္း တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေတြ႔ဆံုဖို႔ ေနရာလို႔မ်ား သတ္မွတ္ထားသလိုပဲ။ ဟိုမွာတစု ဒီမွာတစုနဲ႔ ဒီျမင္ကြင္းေတြကေတာ့ က်ေနာ္ေန႔စဥ္ ျမင္ေတြ႔ေနတဲ့ ျမင္ကြင္း ေတြ လို႔ ေျပာရမွာပါ။
မီးပိြဳင့္ဆိုတာ ၿမိဳ႕အဂၤါနဲ႔ အညီ လမ္းဆံုလမ္းခြေတြမွာ ယာဥ္တိုက္မႈေတြမျဖစ္ေအာင္ အ၀ါေရာင္ အနီေရာင္ အစိမ္းေရာင္ အေရာင္ သံုးမ်ဳိးနဲ႔ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ ယာဥ္ေမာင္းေတြ လိုက္နာရမယ့္ အခ်က္ေပးစနစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာ မဟုတ္လား။
ဒီမီးပိြဳင့္ကို ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕သားေတြ အေခၚအရ “စီယဲ့ ခမ္ထိရမ္”လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ပဲ ကားသမားေတြအစ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သိေနၾကပါတယ္။ လြယ္လြယ္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မီးပိြဳင့္တခုပါ။ လူေတြကေတာ့ သာမန္အားျဖင့္ ယာဥ္စည္းကမ္းအတြက္ လမ္းဆံုေတြမွာ ထားတဲ့ မီးပိြဳင့္လို႔ပဲ ျမင္ၾကမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ ဒီမီးပိြဳင့္နဲ႔ အသက္ေမြးေနရသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အဓိကကေတာ့ အခုနက ဟိုတစု ဒီတစုုဆိုတဲ့ လူေတြပါ။ တေန႔ ၀မ္းစာ ကို ဒီမီးပြိဳင့္မွာပဲ ရွာၾကသလို ဒီမီးပြိဳင့္က သူတို႔ ရဲ႕ အလုပ္႐ုံ၀င္းႀကီးလို႔လည္း တင္စားထားၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြက ျမန္မာျပည္က လာတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြပါပဲ။ အဲဒီေနရာမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံသားေတြကေတာ့ မရွိသေလာက္ ဆိုရမလို နည္းပါးပါတယ္။ ထိုင္းေတြက ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္ေတြ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္ေတြ က်ပန္းအလုပ္ေတြကို မလုပ္ခ်င္ၾကပါဘူး။
အလုပ္ေစာင့္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သား တေယာက္က“က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ မနက္မိုးလင္းတိုင္း ဒီမွာပဲ လာလာေစာင့္တယ္။ တျခား အလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔က က်ေနာ္တို႔မွာ အလုပ္သမား လက္မွတ္မရွိဘူး။ ဒီမွာက အလုပ္လာေခၚတဲ့ သူေဌးလာရင္ လိုက္သြားတယ္။ အလုပ္မရတဲ့ေန႔က မရွိသေလာက္ဘဲ။ သူေဌးတေယာက္ မဟုတ္ရင္ တေယာက္ လာေနတာပဲ” ဆိုၿပီး ေမာင္းလာတဲ့ ကားတန္းကို အလုပ္လာေခၚတဲ့ ကားေတြမ်ားလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်က္၀န္းနဲ႔ ၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္ကို ေျပာျပပါတယ္။
ဒီမီးပိြဳင့္အနီး၀န္းက်င္မွာ ေနထိုင္တဲ့ သူေတြ ေျပာျပခ်က္အရ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ၀န္းက်င္က စတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။ ျမန္မာ အလုပ္ သမားတစုက စၿပီး အလုပ္လာေခၚမယ့္ အလုပ္ရွင္ကို ဒီမီးပြိဳင့္မွာ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ အလုပ္ရွင္ေတြကလည္း အဲဒီေနရာ လာၿပီး အလုပ္သမားေတြကို ေခၚသြားတယ္။ ညေန အလုပ္သိမ္းေတာ့လည္း အလုပ္ရွင္က ဒီမီးပိြဳင့္ကိုပဲ ျပန္ပို႔ေပးတယ္။ ရက္ ကေန လ၊ လကေန ႏွစ္ျဖစ္လာၿပီး ၾကာလာေတာ့လည္း ပံုမွန္ အလုပ္မရွိၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ တေန႔စာ အလုပ္ရဖို႔ ေနရာေလး ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
မနက္လင္းလာရင္ ဒီမီးပိြဳင့္ကို လာမယ္။ အလုပ္ရွင္ေတြကို ေစာင့္မယ္။ ထိုင္း အလုပ္ရွင္ေတြကလည္း လုပ္ခ သက္သာတဲ့ အလုပ္ သမား ေတြရဖို႔ ဒီမီးပြိဳင့္ကို လာတာပါ။ အဲဒီက ျမန္မာအလုပ္သမား အမ်ားစုမွာ ထိုင္းအစိုးရ ထုတ္ေပးတဲ့ တရား၀င္အလုပ္ လုပ္ ပိုင္ခြင့့္ အလုပ္သမားလက္မွတ္ မရွိၾကေတာ့ ထိုင္း အလုပ္သမားတေယာက္ ရတဲ့ ပံုမွန္လုပ္ခနဲ႔ စာရင္ ထက္၀က္ေလာက္ကို ေလ်ာ့ပါတယ္။ သူတို႔မွာ အလုပ္သမားလက္မွတ္ လုပ္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ရတဲ့ ေန႔တြက္ခ ၀င္ေငြေလးနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
အလုပ္သမား လက္မွတ္အတြက္ ကုန္က်စရိတ္က တႏွစ္စာကို ဘတ္ ၆၀၀၀ ၀န္းက်င္ ေပးေဆာင္ရတာပါ။ ဆိုေတာ့ ေန႔စဥ္၀င္
ေငြေလးရဖို႔ကို ဒီမီးပိြဳင့္ကိုပဲ အားကိုးၾကရတာေပါ့။ အဲဒီတုန္း က ေန႔စား တရက္လုပ္ခ ဘတ္ ၁၂၀ ပဲ ရၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
အခုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ အလုပ္ရွင္ကားတစီး ၀င္လာၿပီဆိုရင္ အဖြဲ႔လိုက္ျဖစ္ျဖစ္ တေယာက္ခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ အရင္ဆံုး အလုပ္ရွင္နဲ႔ ေစ်းညိႇမယ္။ အလုပ္ရတဲ့ေန႔ဆိုရင္ လုပ္ခ ဘတ္ေငြ ၂၅၀ ကေန ၃၅၀ အထိ ရၾကပါတယ္။ အရင္ႏွစ္ေတြကဆိုရင္ တေန႔လုပ္ခက ၂၀၀ ပဲ ရၾကေသးတာပါ။ လက္ရွိ ထိုင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ယင့္လပ္တက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ထိုင္း အေျခခံအလုပ္သမား တေယာက္ တေန႔လုပ္ခ ဘတ္ေငြ ၃၀၀ တရား၀င္ သတ္မွတ္ေပးလိုက္တာေၾကာင့္ အခုလို ျမန္မာအလုပ္သမားေတြပါ တရက္လုပ္ခ ဘတ္ေငြ ၂၅၀ ကေန ၃၅၀ အထိ ရရွိလာၾကတာပါ။ တခ်ဳိ႕ေန႔ ေတြမွာေတာ့ အလုပ္ရတဲ့ သူ ရသလို မရတဲ့ သူေတြလည္း အလုပ္မရဘဲ အိမ္ျပန္ၾကရတယ္။ ပံုမွန္အလုပ္မရွိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကေတာ့ ဒီလိုပဲ သူတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းေနၾကတာပါ။
“မန႔ကဆို အလုပ္မရဘူး။ သူေဌးက ပိုက္ဆံေပးတာ အရမ္းနည္းတယ္။ မကိုက္ဘူး။ အလုပ္မရေတာ့ အိမ္ျပန္တယ္။ ရတဲ့သူေတြလည္း ရၾကတယ္။ တခါတေလ သူေဌးက ပိုက္ဆံမေပးတာလည္း ရွိတယ္၊ ျမန္မာျပည္သားမို႔လို႔ သက္သက္မယ့္ ႏိုင္စားတာ”လို႔ အဲဒီေန႔က အလုပ္မရခဲ့တဲ့အေၾကာင္း အလုပ္သမားတေယာက္က ေျပာျပပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ထိုင္းအလုပ္ရွင္ေတြရဲ႕ ေခါင္းပံုျဖတ္တာ ကို ခံရတာလည္း ရွိေနပါလားလို႔ သိခဲ့ရတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၁၁ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္က ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေရးလႊမ္းမိုးမႈ ျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ အလုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လနဲ႔ခ်ီၿပီး ရပ္ ဆိုင္း ခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေတြ ျပတ္ေတာက္သြားၿပီး အလုပ္အကိုင္ေတြပါ ရွားပါးတဲ့ အခက္အခဲနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ ၾက တယ္။ ခ်င္းမိုင္ ၿမိဳ႕မွာလည္း ပုဂၢိလပိုင္စက္႐ုံေတြ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ လည္ပတ္မႈမရွိတာေၾကာင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံသားေတြ အပါအ၀င္ ျမန္မာ အလုပ္သမား အလုပ္ လက္မဲ့ေတြ မ်ားခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေန႔စားအလုပ္ေတြ က်ပန္းအလုပ္ေတြကို ထိုင္းလူမ်ဳိးေတြပါ ကူးေျပာင္းလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ ၂၀ ၀န္း က်င္ အထိ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ အမ်ားဆံုး အလုပ္ေစာင့္တဲ့ ဒီမီးပိြဳင့္လမ္းဆံုမွာ ထိုင္းလူမ်ဳိးေတြအပါအ၀င္ ျမန္မာ၊ လာအို၊ ကေမၻာဒီးယား အစရွိတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမားေတြဟာ လမ္းေလးဘက္ ေလးလံလံုးမွာ အလုပ္ရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္းရတဲ့ ေနရာအျဖစ္ ေရာက္ရွိ သြားပါေတာ့တယ္။
အလုပ္လာေစာင့္တဲ့ သူေတြ တေန႔ထက္တေန႔ မ်ားလာတာေၾကာင့္ ေန႔တိုင္း အလုပ္ရဖို႔ ခက္ခဲလာတယ္လို႔ ျမန္မာအလုပ္စမား ေတြက ေျပာျပၾကတယ္။ ၂၀၁၂ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာပဲ ဒီမီးပိြဳင့္မွာ မျမင္ေတြ႔ဘူးတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ မၾကားဘူးခဲ့တဲ့ သတင္းေတြ ေန႔စဥ္လိုလို ၾကားရပါတယ္။ အလုပ္ရွင္ ကားတစီးလာရင္ အလုပ္ရဖို႔ အတြက္ သူ႔ထက္ ငါ အလုအယက္ ေျပာဆိုၾကမယ္။ အခန္႔မသင့္ရင္ စကားမ်ား ျပႆနာေတြတက္ၾကၿပီး အုပ္စုလိုက္ ရန္ေတြ ျဖစ္ၾက ေနာက္ဆံုး ထိုင္းလံုၿခံဳေရး ရဲေတြ လာေရာက္ဖမ္းဆီးတဲ့ အဆင့္ အထိ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
အခုလို က်ပန္းအလုပ္ရဖို႔ေတာင္ အဆင္မေျပတဲ့ အခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္ဘဲ လမ္းသရဲဆန္တဲ့ ထိုင္းလူငယ္တစုက ထိုင္း အေခၚ ရာဘ စိတ္ႂကြေဆး ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကားဖို႔ တာစူလာၾကျပန္ပါတယ္။ သမာအာဇီ၀နဲ႔ အလုပ္လာရွာတဲ့ သူေတြထဲ စိတ္ႂကြေဆး ေရာင္း တဲ့ သူေတြက တစထက္ တစ မ်ားလာခဲ့ ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေဆးေရာင္းတဲ့ သူေတြထဲမွာ ျမန္မာေတြလည္း ပါ၀င္လာတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လမ္းဆံုမီးပိြဳင့္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရာဇ၀တ္သားေကာင္ေတြရဲ႕ စားက်က္ေျမ ေနရာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရ ပါတယ္။
တခ်ိန္က ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ထမင္းခ်ဳိင့္ကိုယ္စီနဲ႔ မနက္တိုင္း အလုပ္ရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္းေနရတဲ့ လမ္းဆံုမီးပြိဳင့္က တျဖည္းျဖည္း နဲ႔ က်ီးလန္႔စာ စား အေျခအေန ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္သမား လက္မွတ္ မရွိတာေၾကာင့္ ဘယ္ေန႔ ရဲ ဖမ္းမလဲဆိုတဲ့ စိုးရိမ္ စိတ္နဲ႔ အလုပ္ရွင္ကို ေမွ်ာ္ၾကရသလို ရဲ၀င္ေနတယ္လို႔ ၾကားလိုက္ၿပီ ဆိုရင္ပဲ ေျပးၾက လႊားၾကနဲ႔ လမ္းဆံုမီးပိြဳင့္မွာ ေျပးသူ ေျပး လိုက္ သူ လိုက္နဲ႔ အက်ည္းတန္ ေစခဲ့တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြလည္း ျမင္ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။
“ရဲဝင္တာကေတာ့ အခုရက္ပိုင္း ေန႔တိုင္းလိုလိုပဲ။ သူတို႔က အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ရွိမယ္ အရပ္ဝတ္ေတြနဲ႔ လာတာ။ က်ေနာ္ ကေတာ့ ေျပးေတာ့ လြတ္သြားတယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္ပါသြားတယ္။ အဲဒါ ျပန္လည္း မေရြးႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔မွာ ေန႔စားအလုပ္ရဖို႔က ဒီမီးပိြဳင့္ကိုပဲ အားကိုးရတာ။ အခုလို ေန႔တိုင္းသာ ရဲဝင္ေနရင္ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လို ထမင္းစားရေတာ့မလဲ။ က်ေနာ္တို႔မွာ မိသားစုနဲ႔”လို႔ ဒီမီးပိြဳင့္မွာ ထိုင္းရဲေတြလာဖမ္းတုန္း ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားတေယာက္က ေျပာျပပါတယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြအတြက္ ဒီမီးပြိဳင့္မွာ အလုပ္ရဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြ နည္းသထက္ နည္းပါးလာခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၁၂ ခု ႏွစ္၀က္ကတည္းက ေန႔တိုင္းလိုလို ရဲ၀င္ဖမ္းေနေတာ့ အလုပ္သမားေတြ မသြား၀ံ့ေတာ့ဘဲ တိမ္းေရွာင္ေနၾကတယ္။
ျမန္မာတေယာက္ ကို ဖမ္းမိရင္ ထိုင္း ဘတ္ေငြ ၆၀၀၀ အထက္ ေပးေဆာင္ရတာပါ။ မေပးႏိုင္ရင္ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ကာလအတန္ၾကာ ဖမ္းဆီးထားၿပီး ျမန္မာ ျပည္ နယ္စပ္ကို ပို႔ လိုက္တယ္။ ထိုင္းရဲေတြက ျမန္မာတေယာက္ကို ျမင္လိုက္ၿပီဆိုရင္ပဲ ပိုက္ဆံ ထုတ္စက္ လို သေဘာ ထားၾကတယ္လို႔ ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြက ေျပာဆိုၾကပါတယ္။
၂၁၀၂ ခုႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြဟာ တကယ္ပဲ ဒီမီးပိြဳင့္ကို စြန္႔ခြာရေတာ့မယ့္ အေျခစိုက္ေရာက္လာခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒါက ေအာက္တိုဘာလ အေစာပိုင္းမွာ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္လိုက္တာပါ။
ဒီလမ္းဆံု မီးပိြဳင့္ကို ၿမိဳ႕အဂၤါနဲ႔ကိုက္ညီမႈမရွိဘူး။ ဒီလမ္းက ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ အေရးပါတဲ့ လမ္းလည္းျဖစ္တယ္။ အခုလို ဒီလမ္းဆံုမွာ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ အလုပ္ရွင္ေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြဟာ ၿမိဳ႕ကို သ႐ုပ္ပ်က္ေစတယ္ဆိုၿပီး မည္သူ တဦးတေယာက္မွ အလုပ္ ေစာင့္ခြင့္မရွိဘူးလို႔ ေၾကညာခ်က္ထဲမွာ ပါရွိခဲ့ပါတယ္။
လာေခၚတဲ့ အလုပ္ရွင္ကားနဲ႔ လိုက္သြားၾကမယ့္ ျမန္မာျပည္သား အလုပ္သမားေတြ (ဓာတ္ပုံ – သန္းထိုက္ဦး / ဧရာ၀တီ)
အလုပ္သမားေတြ အလုပ္ေစာင့္ဖို႔အတြက္ကိုေတာ့ ခ်င္းမိုင္က ၿမိဳ႕အျပင္တေနရာကို သတ္မွတ္ေပးတယ္လို႔လည္း ေၾကညာခ်က္ ထဲမွာ ထည့္သြင္းထားပါတယ္။
ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ရဲ႕ ထုတ္ျပန္ခ်က္အၿပီး ရက္ပိုင္းမွာပဲ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ စည္ပင္၀န္ထမ္းေတြက ေစာင့္ၾကည့္တာေတြနဲ႔ လမ္းသန္႔ရွင္း ေရး ေတြ လုပ္လာၾကပါေတာ့တယ္။
ဒီမီးပိြဳင့္မွာ ၀မ္းစာအတြက္ အပူအပင္ၾကားထဲကေန အလုပ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရတာေတြ အဆံုးသတ္သြားၿပီလား…။
မၾကာခင္မွာပဲ မီးပိြဳင့္ ၀န္းက်င္ကို အသြင္သစ္နဲ႔ ျမင္ေနရပါၿပီ။ အရင္လို မစည္ကားေပမယ့္ အရင္ျမင္ကြင္း အေဟာင္းေတြကိုေတာ့ ဆက္ၿပီး ျမင္ေတြ႔ေနရတုန္းပါ။ ကြာျခားသြားတာကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေနရာမွာ ထိုင္းလူမ်ဳိးေတြက ေျပာင္းလဲ ယူလိုက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၏
ဒီမီးပိြဳင့္မွာ ပံုမွန္အလုပ္ေစာင့္တတ္တဲ့ ျမန္မာျပည္သား တဦးက“ခ်င္းမိုင္လဝကက ေျပာတာ ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူမွ အလုပ္မေစာင့္ ရဘူး။ အလုပ္ေဆာင့္တဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဆိုင္းဘုတ္ ေတြလည္း ကပ္ထားတယ္။ အခုဆို ဗမာျပည္သားေတြ မလာရဲေတာ့ ဘူး။ ေစ်းေတြမွာ လွည္းတြန္း ေစ်းေရာင္ အလုပ္ေတြပဲ လုပ္ၾကေတာ့တယ္။ ထိုင္းေတြက သက္သက္မဲ့ညစ္တာ။ သူတို႔ဘဲ ေစာင့္ မယ္။ ဗမာေတြကို အလုပ္မရေစခ်င္လို႔ေလ။ ရဲေတြနဲ႔ ညိႇၿပီး ဒီမီးပြိဳင့္ကို ပိတ္လိုက္တာ။ အခု သူတို႔ၾကေတာ့ သြားသြားေစာင့္ၾက တာပဲ။ ဘာရဲမွ မဖမ္းပါလား”လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
တိုင္းတပါးမွာ တရားမ၀င္ အလုပ္သမားအျဖစ္ ဘယ္လိုသြားလာ ေနထိုင္ ရပ္တည္ေနရတာလဲ ဆိုတာ ကာယကံရွင္ေတြ အသိဆံုး ပါ။ ထိုင္း တႏိုင္ငံလံုးက သိန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား တရားမ၀င္အလုပ္သမားေတြကို ေန႔စဥ္ရွာေဖြ ဖမ္းဆီးေနတာလည္း ထိုင္း ႏိုင္ငံရဲ႕ တည္ဆဲဥပေဒ အရလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ကိုယ့္ေနရပ္ကို ျပန္ဖို႔ဆိုတာက သူတို႔အတြက္ ႀကီးမားတဲ့ စိန္ေခၚမႈတရပ္လို ျဖစ္ေနပါတယ္။ မိခင္ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ရွားပါးေနဆဲ ျဖစ္သလို ေန႔စဥ္၀မ္းစာအတြက္ ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ အေျခအေနေတြကေန မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးသေရြ႕ အခုလို တိုင္းတပါးေရာက္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြဟာ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ ေနၾကရတဲ့ သံသရာထဲမွာ တ၀ဲ၀ဲ လည္ေနရဦးမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ။
ေဆာင္းပါး
ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ ဘ၀ လမ္းဆုံ
ေစာထူးေစး၊ ဇူလိုင္ ၅ ၊ ၂၀၁၃
က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံက ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္သြားရင္ ေန႔တိုင္းလိုလို လမ္းဆုံ မီးပြိဳင့္ တခုရွိတဲ့ လမ္းတလမ္းကပဲ သြားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလမ္းဆံု မီးပြိဳင့္ကို ေရာက္လာၿပီ ဆိုရင္ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕ထဲကို ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အမွတ္အသား တခုလိုပါပဲ၊ စိတ္ထဲမွာ အလိုလို သိလာတယ္။ မီးပိြဳင့္ကို ေက်ာ္ရင္ပဲ ၿမိဳ႕ထဲအ၀င္၀က က်ဳံးနဲ႔ ၿမိဳ႕႐ိုးေတြကို ျမင္ေနရၿပီ။
အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကေန ဒီလမ္းဆံုမီးပိြဳင့္မွာ ျဖတ္သန္းသြားလာ ေနၾကသလို၊ တခ်ဳိ႕ၾကေတာ့လည္း တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေတြ႔ဆံုဖို႔ ေနရာလို႔မ်ား သတ္မွတ္ထားသလိုပဲ။ ဟိုမွာတစု ဒီမွာတစုနဲ႔ ဒီျမင္ကြင္းေတြကေတာ့ က်ေနာ္ေန႔စဥ္ ျမင္ေတြ႔ေနတဲ့ ျမင္ကြင္း ေတြ လို႔ ေျပာရမွာပါ။
မီးပိြဳင့္ဆိုတာ ၿမိဳ႕အဂၤါနဲ႔ အညီ လမ္းဆံုလမ္းခြေတြမွာ ယာဥ္တိုက္မႈေတြမျဖစ္ေအာင္ အ၀ါေရာင္ အနီေရာင္ အစိမ္းေရာင္ အေရာင္ သံုးမ်ဳိးနဲ႔ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ ယာဥ္ေမာင္းေတြ လိုက္နာရမယ့္ အခ်က္ေပးစနစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာ မဟုတ္လား။
ဒီမီးပိြဳင့္ကို ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕သားေတြ အေခၚအရ “စီယဲ့ ခမ္ထိရမ္”လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ပဲ ကားသမားေတြအစ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သိေနၾကပါတယ္။ လြယ္လြယ္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မီးပိြဳင့္တခုပါ။ လူေတြကေတာ့ သာမန္အားျဖင့္ ယာဥ္စည္းကမ္းအတြက္ လမ္းဆံုေတြမွာ ထားတဲ့ မီးပိြဳင့္လို႔ပဲ ျမင္ၾကမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ ဒီမီးပိြဳင့္နဲ႔ အသက္ေမြးေနရသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အဓိကကေတာ့ အခုနက ဟိုတစု ဒီတစုုဆိုတဲ့ လူေတြပါ။ တေန႔ ၀မ္းစာ ကို ဒီမီးပြိဳင့္မွာပဲ ရွာၾကသလို ဒီမီးပြိဳင့္က သူတို႔ ရဲ႕ အလုပ္႐ုံ၀င္းႀကီးလို႔လည္း တင္စားထားၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြက ျမန္မာျပည္က လာတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြပါပဲ။ အဲဒီေနရာမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံသားေတြကေတာ့ မရွိသေလာက္ ဆိုရမလို နည္းပါးပါတယ္။ ထိုင္းေတြက ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္ေတြ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္ေတြ က်ပန္းအလုပ္ေတြကို မလုပ္ခ်င္ၾကပါဘူး။
အလုပ္ေစာင့္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သား တေယာက္က“က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ မနက္မိုးလင္းတိုင္း ဒီမွာပဲ လာလာေစာင့္တယ္။ တျခား အလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔က က်ေနာ္တို႔မွာ အလုပ္သမား လက္မွတ္မရွိဘူး။ ဒီမွာက အလုပ္လာေခၚတဲ့ သူေဌးလာရင္ လိုက္သြားတယ္။ အလုပ္မရတဲ့ေန႔က မရွိသေလာက္ဘဲ။ သူေဌးတေယာက္ မဟုတ္ရင္ တေယာက္ လာေနတာပဲ” ဆိုၿပီး ေမာင္းလာတဲ့ ကားတန္းကို အလုပ္လာေခၚတဲ့ ကားေတြမ်ားလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်က္၀န္းနဲ႔ ၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္ကို ေျပာျပပါတယ္။
ဒီမီးပိြဳင့္အနီး၀န္းက်င္မွာ ေနထိုင္တဲ့ သူေတြ ေျပာျပခ်က္အရ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ၀န္းက်င္က စတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။ ျမန္မာ အလုပ္ သမားတစုက စၿပီး အလုပ္လာေခၚမယ့္ အလုပ္ရွင္ကို ဒီမီးပြိဳင့္မွာ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ အလုပ္ရွင္ေတြကလည္း အဲဒီေနရာ လာၿပီး အလုပ္သမားေတြကို ေခၚသြားတယ္။ ညေန အလုပ္သိမ္းေတာ့လည္း အလုပ္ရွင္က ဒီမီးပိြဳင့္ကိုပဲ ျပန္ပို႔ေပးတယ္။ ရက္ ကေန လ၊ လကေန ႏွစ္ျဖစ္လာၿပီး ၾကာလာေတာ့လည္း ပံုမွန္ အလုပ္မရွိၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ တေန႔စာ အလုပ္ရဖို႔ ေနရာေလး ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
မနက္လင္းလာရင္ ဒီမီးပိြဳင့္ကို လာမယ္။ အလုပ္ရွင္ေတြကို ေစာင့္မယ္။ ထိုင္း အလုပ္ရွင္ေတြကလည္း လုပ္ခ သက္သာတဲ့ အလုပ္ သမား ေတြရဖို႔ ဒီမီးပြိဳင့္ကို လာတာပါ။ အဲဒီက ျမန္မာအလုပ္သမား အမ်ားစုမွာ ထိုင္းအစိုးရ ထုတ္ေပးတဲ့ တရား၀င္အလုပ္ လုပ္ ပိုင္ခြင့့္ အလုပ္သမားလက္မွတ္ မရွိၾကေတာ့ ထိုင္း အလုပ္သမားတေယာက္ ရတဲ့ ပံုမွန္လုပ္ခနဲ႔ စာရင္ ထက္၀က္ေလာက္ကို ေလ်ာ့ပါတယ္။ သူတို႔မွာ အလုပ္သမားလက္မွတ္ လုပ္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ရတဲ့ ေန႔တြက္ခ ၀င္ေငြေလးနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
အလုပ္သမား လက္မွတ္အတြက္ ကုန္က်စရိတ္က တႏွစ္စာကို ဘတ္ ၆၀၀၀ ၀န္းက်င္ ေပးေဆာင္ရတာပါ။ ဆိုေတာ့ ေန႔စဥ္၀င္
ေငြေလးရဖို႔ကို ဒီမီးပိြဳင့္ကိုပဲ အားကိုးၾကရတာေပါ့။ အဲဒီတုန္း က ေန႔စား တရက္လုပ္ခ ဘတ္ ၁၂၀ ပဲ ရၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
အခုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ အလုပ္ရွင္ကားတစီး ၀င္လာၿပီဆိုရင္ အဖြဲ႔လိုက္ျဖစ္ျဖစ္ တေယာက္ခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ အရင္ဆံုး အလုပ္ရွင္နဲ႔ ေစ်းညိႇမယ္။ အလုပ္ရတဲ့ေန႔ဆိုရင္ လုပ္ခ ဘတ္ေငြ ၂၅၀ ကေန ၃၅၀ အထိ ရၾကပါတယ္။ အရင္ႏွစ္ေတြကဆိုရင္ တေန႔လုပ္ခက ၂၀၀ ပဲ ရၾကေသးတာပါ။ လက္ရွိ ထိုင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ယင့္လပ္တက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ထိုင္း အေျခခံအလုပ္သမား တေယာက္ တေန႔လုပ္ခ ဘတ္ေငြ ၃၀၀ တရား၀င္ သတ္မွတ္ေပးလိုက္တာေၾကာင့္ အခုလို ျမန္မာအလုပ္သမားေတြပါ တရက္လုပ္ခ ဘတ္ေငြ ၂၅၀ ကေန ၃၅၀ အထိ ရရွိလာၾကတာပါ။ တခ်ဳိ႕ေန႔ ေတြမွာေတာ့ အလုပ္ရတဲ့ သူ ရသလို မရတဲ့ သူေတြလည္း အလုပ္မရဘဲ အိမ္ျပန္ၾကရတယ္။ ပံုမွန္အလုပ္မရွိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကေတာ့ ဒီလိုပဲ သူတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းေနၾကတာပါ။
“မန႔ကဆို အလုပ္မရဘူး။ သူေဌးက ပိုက္ဆံေပးတာ အရမ္းနည္းတယ္။ မကိုက္ဘူး။ အလုပ္မရေတာ့ အိမ္ျပန္တယ္။ ရတဲ့သူေတြလည္း ရၾကတယ္။ တခါတေလ သူေဌးက ပိုက္ဆံမေပးတာလည္း ရွိတယ္၊ ျမန္မာျပည္သားမို႔လို႔ သက္သက္မယ့္ ႏိုင္စားတာ”လို႔ အဲဒီေန႔က အလုပ္မရခဲ့တဲ့အေၾကာင္း အလုပ္သမားတေယာက္က ေျပာျပပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ထိုင္းအလုပ္ရွင္ေတြရဲ႕ ေခါင္းပံုျဖတ္တာ ကို ခံရတာလည္း ရွိေနပါလားလို႔ သိခဲ့ရတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၁၁ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္က ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေရးလႊမ္းမိုးမႈ ျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ အလုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လနဲ႔ခ်ီၿပီး ရပ္ ဆိုင္း ခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေတြ ျပတ္ေတာက္သြားၿပီး အလုပ္အကိုင္ေတြပါ ရွားပါးတဲ့ အခက္အခဲနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ ၾက တယ္။ ခ်င္းမိုင္ ၿမိဳ႕မွာလည္း ပုဂၢိလပိုင္စက္႐ုံေတြ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ လည္ပတ္မႈမရွိတာေၾကာင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံသားေတြ အပါအ၀င္ ျမန္မာ အလုပ္သမား အလုပ္ လက္မဲ့ေတြ မ်ားခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေန႔စားအလုပ္ေတြ က်ပန္းအလုပ္ေတြကို ထိုင္းလူမ်ဳိးေတြပါ ကူးေျပာင္းလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ ၂၀ ၀န္း က်င္ အထိ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ အမ်ားဆံုး အလုပ္ေစာင့္တဲ့ ဒီမီးပိြဳင့္လမ္းဆံုမွာ ထိုင္းလူမ်ဳိးေတြအပါအ၀င္ ျမန္မာ၊ လာအို၊ ကေမၻာဒီးယား အစရွိတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမားေတြဟာ လမ္းေလးဘက္ ေလးလံလံုးမွာ အလုပ္ရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္းရတဲ့ ေနရာအျဖစ္ ေရာက္ရွိ သြားပါေတာ့တယ္။
အလုပ္လာေစာင့္တဲ့ သူေတြ တေန႔ထက္တေန႔ မ်ားလာတာေၾကာင့္ ေန႔တိုင္း အလုပ္ရဖို႔ ခက္ခဲလာတယ္လို႔ ျမန္မာအလုပ္စမား ေတြက ေျပာျပၾကတယ္။ ၂၀၁၂ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာပဲ ဒီမီးပိြဳင့္မွာ မျမင္ေတြ႔ဘူးတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ မၾကားဘူးခဲ့တဲ့ သတင္းေတြ ေန႔စဥ္လိုလို ၾကားရပါတယ္။ အလုပ္ရွင္ ကားတစီးလာရင္ အလုပ္ရဖို႔ အတြက္ သူ႔ထက္ ငါ အလုအယက္ ေျပာဆိုၾကမယ္။ အခန္႔မသင့္ရင္ စကားမ်ား ျပႆနာေတြတက္ၾကၿပီး အုပ္စုလိုက္ ရန္ေတြ ျဖစ္ၾက ေနာက္ဆံုး ထိုင္းလံုၿခံဳေရး ရဲေတြ လာေရာက္ဖမ္းဆီးတဲ့ အဆင့္ အထိ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
အခုလို က်ပန္းအလုပ္ရဖို႔ေတာင္ အဆင္မေျပတဲ့ အခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္ဘဲ လမ္းသရဲဆန္တဲ့ ထိုင္းလူငယ္တစုက ထိုင္း အေခၚ ရာဘ စိတ္ႂကြေဆး ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကားဖို႔ တာစူလာၾကျပန္ပါတယ္။ သမာအာဇီ၀နဲ႔ အလုပ္လာရွာတဲ့ သူေတြထဲ စိတ္ႂကြေဆး ေရာင္း တဲ့ သူေတြက တစထက္ တစ မ်ားလာခဲ့ ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေဆးေရာင္းတဲ့ သူေတြထဲမွာ ျမန္မာေတြလည္း ပါ၀င္လာတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လမ္းဆံုမီးပိြဳင့္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရာဇ၀တ္သားေကာင္ေတြရဲ႕ စားက်က္ေျမ ေနရာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရ ပါတယ္။
တခ်ိန္က ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ထမင္းခ်ဳိင့္ကိုယ္စီနဲ႔ မနက္တိုင္း အလုပ္ရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္းေနရတဲ့ လမ္းဆံုမီးပြိဳင့္က တျဖည္းျဖည္း နဲ႔ က်ီးလန္႔စာ စား အေျခအေန ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္သမား လက္မွတ္ မရွိတာေၾကာင့္ ဘယ္ေန႔ ရဲ ဖမ္းမလဲဆိုတဲ့ စိုးရိမ္ စိတ္နဲ႔ အလုပ္ရွင္ကို ေမွ်ာ္ၾကရသလို ရဲ၀င္ေနတယ္လို႔ ၾကားလိုက္ၿပီ ဆိုရင္ပဲ ေျပးၾက လႊားၾကနဲ႔ လမ္းဆံုမီးပိြဳင့္မွာ ေျပးသူ ေျပး လိုက္ သူ လိုက္နဲ႔ အက်ည္းတန္ ေစခဲ့တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြလည္း ျမင္ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။
“ရဲဝင္တာကေတာ့ အခုရက္ပိုင္း ေန႔တိုင္းလိုလိုပဲ။ သူတို႔က အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ရွိမယ္ အရပ္ဝတ္ေတြနဲ႔ လာတာ။ က်ေနာ္ ကေတာ့ ေျပးေတာ့ လြတ္သြားတယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္ပါသြားတယ္။ အဲဒါ ျပန္လည္း မေရြးႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔မွာ ေန႔စားအလုပ္ရဖို႔က ဒီမီးပိြဳင့္ကိုပဲ အားကိုးရတာ။ အခုလို ေန႔တိုင္းသာ ရဲဝင္ေနရင္ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လို ထမင္းစားရေတာ့မလဲ။ က်ေနာ္တို႔မွာ မိသားစုနဲ႔”လို႔ ဒီမီးပိြဳင့္မွာ ထိုင္းရဲေတြလာဖမ္းတုန္း ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားတေယာက္က ေျပာျပပါတယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြအတြက္ ဒီမီးပြိဳင့္မွာ အလုပ္ရဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြ နည္းသထက္ နည္းပါးလာခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၁၂ ခု ႏွစ္၀က္ကတည္းက ေန႔တိုင္းလိုလို ရဲ၀င္ဖမ္းေနေတာ့ အလုပ္သမားေတြ မသြား၀ံ့ေတာ့ဘဲ တိမ္းေရွာင္ေနၾကတယ္။
ျမန္မာတေယာက္ ကို ဖမ္းမိရင္ ထိုင္း ဘတ္ေငြ ၆၀၀၀ အထက္ ေပးေဆာင္ရတာပါ။ မေပးႏိုင္ရင္ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ကာလအတန္ၾကာ ဖမ္းဆီးထားၿပီး ျမန္မာ ျပည္ နယ္စပ္ကို ပို႔ လိုက္တယ္။ ထိုင္းရဲေတြက ျမန္မာတေယာက္ကို ျမင္လိုက္ၿပီဆိုရင္ပဲ ပိုက္ဆံ ထုတ္စက္ လို သေဘာ ထားၾကတယ္လို႔ ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြက ေျပာဆိုၾကပါတယ္။
၂၁၀၂ ခုႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြဟာ တကယ္ပဲ ဒီမီးပိြဳင့္ကို စြန္႔ခြာရေတာ့မယ့္ အေျခစိုက္ေရာက္လာခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒါက ေအာက္တိုဘာလ အေစာပိုင္းမွာ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္လိုက္တာပါ။
ဒီလမ္းဆံု မီးပိြဳင့္ကို ၿမိဳ႕အဂၤါနဲ႔ကိုက္ညီမႈမရွိဘူး။ ဒီလမ္းက ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ အေရးပါတဲ့ လမ္းလည္းျဖစ္တယ္။ အခုလို ဒီလမ္းဆံုမွာ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ အလုပ္ရွင္ေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြဟာ ၿမိဳ႕ကို သ႐ုပ္ပ်က္ေစတယ္ဆိုၿပီး မည္သူ တဦးတေယာက္မွ အလုပ္ ေစာင့္ခြင့္မရွိဘူးလို႔ ေၾကညာခ်က္ထဲမွာ ပါရွိခဲ့ပါတယ္။
အလုပ္သမားေတြ အလုပ္ေစာင့္ဖို႔အတြက္ကိုေတာ့ ခ်င္းမိုင္က ၿမိဳ႕အျပင္တေနရာကို သတ္မွတ္ေပးတယ္လို႔လည္း ေၾကညာခ်က္ ထဲမွာ ထည့္သြင္းထားပါတယ္။
ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ရဲ႕ ထုတ္ျပန္ခ်က္အၿပီး ရက္ပိုင္းမွာပဲ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ စည္ပင္၀န္ထမ္းေတြက ေစာင့္ၾကည့္တာေတြနဲ႔ လမ္းသန္႔ရွင္း ေရး ေတြ လုပ္လာၾကပါေတာ့တယ္။
ဒီမီးပိြဳင့္မွာ ၀မ္းစာအတြက္ အပူအပင္ၾကားထဲကေန အလုပ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရတာေတြ အဆံုးသတ္သြားၿပီလား…။
မၾကာခင္မွာပဲ မီးပိြဳင့္ ၀န္းက်င္ကို အသြင္သစ္နဲ႔ ျမင္ေနရပါၿပီ။ အရင္လို မစည္ကားေပမယ့္ အရင္ျမင္ကြင္း အေဟာင္းေတြကိုေတာ့ ဆက္ၿပီး ျမင္ေတြ႔ေနရတုန္းပါ။ ကြာျခားသြားတာကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေနရာမွာ ထိုင္းလူမ်ဳိးေတြက ေျပာင္းလဲ ယူလိုက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၏
ဒီမီးပိြဳင့္မွာ ပံုမွန္အလုပ္ေစာင့္တတ္တဲ့ ျမန္မာျပည္သား တဦးက“ခ်င္းမိုင္လဝကက ေျပာတာ ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူမွ အလုပ္မေစာင့္ ရဘူး။ အလုပ္ေဆာင့္တဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဆိုင္းဘုတ္ ေတြလည္း ကပ္ထားတယ္။ အခုဆို ဗမာျပည္သားေတြ မလာရဲေတာ့ ဘူး။ ေစ်းေတြမွာ လွည္းတြန္း ေစ်းေရာင္ အလုပ္ေတြပဲ လုပ္ၾကေတာ့တယ္။ ထိုင္းေတြက သက္သက္မဲ့ညစ္တာ။ သူတို႔ဘဲ ေစာင့္ မယ္။ ဗမာေတြကို အလုပ္မရေစခ်င္လို႔ေလ။ ရဲေတြနဲ႔ ညိႇၿပီး ဒီမီးပြိဳင့္ကို ပိတ္လိုက္တာ။ အခု သူတို႔ၾကေတာ့ သြားသြားေစာင့္ၾက တာပဲ။ ဘာရဲမွ မဖမ္းပါလား”လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
တိုင္းတပါးမွာ တရားမ၀င္ အလုပ္သမားအျဖစ္ ဘယ္လိုသြားလာ ေနထိုင္ ရပ္တည္ေနရတာလဲ ဆိုတာ ကာယကံရွင္ေတြ အသိဆံုး ပါ။ ထိုင္း တႏိုင္ငံလံုးက သိန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား တရားမ၀င္အလုပ္သမားေတြကို ေန႔စဥ္ရွာေဖြ ဖမ္းဆီးေနတာလည္း ထိုင္း ႏိုင္ငံရဲ႕ တည္ဆဲဥပေဒ အရလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ကိုယ့္ေနရပ္ကို ျပန္ဖို႔ဆိုတာက သူတို႔အတြက္ ႀကီးမားတဲ့ စိန္ေခၚမႈတရပ္လို ျဖစ္ေနပါတယ္။ မိခင္ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ရွားပါးေနဆဲ ျဖစ္သလို ေန႔စဥ္၀မ္းစာအတြက္ ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ အေျခအေနေတြကေန မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးသေရြ႕ အခုလို တိုင္းတပါးေရာက္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြဟာ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ ေနၾကရတဲ့ သံသရာထဲမွာ တ၀ဲ၀ဲ လည္ေနရဦးမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ။
ဧရာဝတီ
.jpg)
