ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သရဲဘ၀

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 5/27/2014 09:44:00 PM

ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ….??? အေမွာင္ထုက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းထဲကို စိုးမိုးထားသည္။ လူတစ္ကိုယ္လံုး ေလထဲေျမာက္ေနသလို ခံစားရၿပီး သစ္ရြက္တစ္ရြက္ကဲ့သို႕ ေပါ့ပါးေနသလို ခံစား ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အားယူၿပီး မ်က္လံုးဖြင့္ဖို႕ ၾကိဳးစားလိုက္ၿပီး ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ေ၀့ၾကည့္လိုက္ သည္။ ဟင္….။ လူေတြ အမ်ားၾကီး ပါလား…။ ဘာလို႕ အိမ္ကို လူေတြ ဒီေလာက္အမ်ားၾကီး လာေနရ တာလဲ…။ ၿပီးေတာ့ သူတို႕အားလံုး မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႕ ၀မ္းနည္းတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြနဲ႕…။

 " အေမေရ…..အေမ…….."

ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လန္႕ တၾကား အာေခါင္ျခစ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ လိုက္သည္။
လူေတြ တစ္ေယာက္မွ ကၽြန္ေတာ့္ေအာ္သံကို မၾကား..။ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသစြာျဖင့္ အေမ့ကို မ်က္စိေ၀့ၿပီး ပတ္ရွာလိုက္သည္။ ေတြ႕ပါၿပီ…။ အို…။ အေမ…ငိုေနပါလား…။ ဘာလုိ႕ ငိုေနရတာလဲ အေမရယ္…..။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့အနားသို႕ သြားေရာက္ ႏွစ္သိမ့္ေပးရန္ အိပ္ေနရာမွ အားယူ ထထိုင္လိုက္သည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ထထိုင္လိုက္စဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အတူ ပါမလာခဲ့..။ အိပ္ေနလ်က္အတိုင္း ပဲ ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသလြန္းၿပီး ျပန္အိပ္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့.. ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ကို အတူလိုက္ပါႏိုင္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး  ျပန္ထထိုင္လိုက္ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာ အိပ္လ်က္သား ရွိလ်က္….။

"အားးးးး"

ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လန္႕တၾကား ေအာ္ဟစ္မိလုိက္သည္….။ ငါဘာျဖစ္သြားတာလဲ..။ ငါဟာ အိပ္မက္တစ္ခု မက္ေနတာလား.….???  ဒါမွမဟုတ္... ငါေသဆံုး သြားခဲ့ျပီလားး??? အေတြးေပါင္းစံုတုိ႕ က ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲတိုး၀င္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တည္ျငိမ္ေအာင္ ၾကိဳးစားလိုက္ၿပီး ေနာက္ဆံုး မွတ္မိသမွ်ေသာ ေခါင္းထဲက မွတ္ဥာဏ္တို႕ကို ၾကိဳးစားၿပီး ျပန္လည္ တူးေဖာ္ဆြလိုက္သည္။ ငါ ေနာက္ဆံုး ဘာလုပ္ေနတာလဲ…??? ဘာလုပ္ခဲ့တာလဲ…? အလို…။ ငါ မွတ္မိၿပီ…။ ငါ…ငါ….. ေရ နစ္…ေနတာပဲ… ဟုတ္တယ္…. ငါ … အရက္ေသာက္ၿပီး ေရကူးရင္း ေရ နစ္ေနတာ…..။

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာေပၚက ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ကို ေသခ်ာေအာင္ ျပန္ၾကည့္လုိက္သည္။ ေဖာင္းကားေနေသာ ဗိုက္…၊ ျဖဴဖတ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အသားအေရ…။ ပြေရာင္းေနေသာ ေျခထိပ္ လက္ထိပ္…။ ေသခ်ာ ပါၿပီ…။ ကၽြန္ေတာ္ ေရနစ္ၿပီး ေသဆံုးခဲ့ပါၿပီ..။ ဒါဆို…အခု…… ကၽြန္ေတာ္ဟာ… လြင့္ေမ်ာ ေနတဲ့ ၀ိဥာဥ္ တစ္ေကာင္ေပါ့…။

ကၽြန္ေတာ္ အေမ့အနားကို သြားထိုင္လိုက္သည္။ အေမကေတာ့ အေတာ့္ကို ငိုထားရလို႕ထင္သည္။ မ်က္လံုးေတြမို႕ၿပီး..မ်က္လံုးေတြ နီရဲေနသည္။ အေမငိုေနတာ ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ္ ၀မ္းနည္းၿပီး အေမ့နားမွာ ထိုင္ငိုမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေမ့ကို ထိကုိင္ဖို႕ ၾကိဳးစားလိုက္သည္။ မီးခို႕ေငြ႕ကို ဖမ္းဆုပ္ရသလို ေလကိုသာ ဖမ္းဆုပ္မိလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ "အေမ…" လို႕ ေခၚလိုက္သည္။ အေမ မၾကား..။ ကၽြန္ေတာ့္ ၀မ္းနည္းစိတ္တို႕ အထြတ္ အထိပ္ေရာက္လာၿပီး ေၾကာက္စိတ္ အထီးက်န္စိတ္ေတြ ၀င္ေရာက္လာသည္။ အေမ ဒီေလာက္ အတန္တန္ တားေနတဲ့ၾကားကေန မူးမူးနဲ႕ အတင္း ေရကူးထြက္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အခုေတာ့ … အခုေတာ့.. အေမ့စကား နားမေထာင္ခဲ့လို႕ … အေမနဲ႕ ဘ၀ျခားေနတဲ့ သားအျဖစ္ကို အေမ မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူးေလ…။

ဒီေန႕…. အိမ္မွာ ရက္လည္မယ့္ေန႕……။ ကၽြန္ေတာ္ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လူ႕ဘ၀တုန္းက ဘာသာေရး ကိုင္းရႈိင္းသူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပဲ မူးရူးေနေပမယ့္ ဒီေန႕လို ရက္လည္ ေန႕မ်ိဳးမွာ မိသားစုက ေပးေ၀တဲ့ ကုသိုလ္ အဘိုး၀ါဂ ကို သာဓုေခၚရင္ ေကာင္းရာ ဘံုဘ၀ကို ေရာက္ရွိမယ္လို႕ ေတာ့ နားစြန္ နားဖ်ား ၾကားဖူးထားသည္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဘ၀ ေကာင္းရာ မြန္ရာ ဘံုဘ၀ကို ေရာက္ႏိုင္ရန္ သာဓု ေခၚဖို႕ ျပင္ထားလိုက္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့.. ဒီေန႕ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လူ႕ျပည္မွာ ေနရမယ့္ ေနာက္ဆံုးရက္ ျဖစ္လာမွာ ေလ..။

ဘုန္းၾကီးေတြ ငါးပါးသီလေပး တရားေဟာၿပီး ေနာက္ဆံုး အမွ်ေ၀တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္လာပါၿပီ…။ အေမက ေရစက္ခြက္ေလးကိုင္ရင္း…

"သားေလးေရ…. ျပဳခဲ့သမွ် ေကာင္းမႈေတြ အတြက္… အမွ်…. အမွ်…. အမွ်… ယူလွည့္ပါကြယ္…."

ကၽြန္ေတာ္ အားရ၀မ္းသာ သာဓုေခၚဖို႕ ၾကိဳးစားလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္… ပါးစပ္က ဘာသံမွ ထြက္မလာ……

"သားေရ… အမွ်….. အမွ်….အမွ်….."

ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ၾကိဳးစားသည္။ ဘာသံမွ ထြက္မလာ..။

"အားးးးးးးးးးးးးးးးးး"

ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လန္႕တၾကားေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သာဓုေခၚဖို႕ ေနာက္ဆံုး အခြင့္အေရး တစ္ခုသာ ရွိေတာ့သည္။

"အားလံုး ၾကားၾကားသမွ်…… အမွ်…. အမွ်….. အမွ်……ယူေတာ့ မူၾကပါကုန္ေလာ့…."

ကၽြန္ေတာ္ ရွိသမွ်အားႏွင့္ ပါးစပ္ထဲက သာဓု တစ္လံုးထြက္လာဖို႕ အေရး ၾကိဳးစားသည္။ သို႕ေသာ္.. အခ်ည္းႏွီးပင္… ကၽြန္ေတာ့္ အသံတို႕ လည္ေခ်ာင္း၀မွာတင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ပါၿပီ..။ ကၽြန္ေတာ္ ျပဳခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ကံတို႕သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သာဓုေခၚဖို႕ အခြင့္အေရး မေပးခဲ့..။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္တို႕ စီးက်လာသည္။ ေနာင္တတရားတို႕သည္ ကၽြန္ေတာ့္ ဆီကို အခါလြန္မွသာ ေရာက္ရွိခဲ့ေလၿပီ..။


မီးသျဂိဳလ္စက္ထဲမွာ တစ္ေရႊ႕ေရႊ႕ ေလာင္ကၽြမ္းေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ကိုၾကည့္ရင္း… သင္းခ်ိဳင္းမွ အိမ္သို႕ အသီးသီး ျပန္ကုန္ၾကၿပီျဖစ္ေသာ မိသားစု ၀င္မ်ားနဲ႕ လူေတြကို ၾကည့္ရင္း… ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းလာသလို ခံစားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႕နဲ႕အတူ ျပန္လိုက္သြားဖို႕ ၾကိဳးစားသည္။ သို႕ေသာ္… ကၽြန္ေတာ္ လိုက္လို႕ မရ… ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ မီးသျဂိဳလ္စက္ထဲမွာ ေလာင္ကၽြမ္းသြားျပီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ လူသားေတြအနားကို ကပ္လို႕မရေတာ့…။ လူေတြနား ကပ္လိုက္တာနဲ႕ မီးနဲ႕ျမိွက္လုိက္သလို အေတာ့္ကို ပူေလာင္လွသည္။ ေၾသာ္…. လူ႕ဘ၀က ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ေတြ မကုန္မေရႊ႕… သာဓုဆိုတာ ပါးစပ္ကေန မထြက္ႏိုင္ခ်င္း အခ်ိန္ထိေတာ့… ဒီဘံုဘ၀မွာ ၀ဠ္ေၾကြးေတြကို ေက်ေအာင္ ျပန္လည္ ေပးဆပ္ရေတာ့မွာေပါ့ေလ… ဟု ေတြး ရင္းနဲ႕သာ………။

မွတ္ခ်က္  ။         ။   ရ သ စာေပ တစ္ခုအေနႏွင့္သာ ဖတ္ရႈ႕ေပးပါခင္ဗ်ာ..။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..။

Credit: ေအာင္ထြန္းဦး